Laten we met The Ex beginnen. Want we zullen ook met een verlossend telefoontje van The Ex eindigen. Neerlands dwarste bestaat 25 jaar en dat zullen we weten ook. Twee dagen is de hoofdstedelijke Paradiso afgehuurd voor hun plezante aangelegenheid waar talloze vrienden van over de hele anti-globe acte de presence zullen geven. Woensdagavond kregen we alvast een voorproef van hoe de ex-anarcho-punkband, die zich inmiddels heeft ontwikkeld tot een experijazzafro-noisecore-gezelschap (ofzo) de verjaardag gaat vieren. Door gewoon doodleuk hun Ethiopische vrinden Mohammed Jimmy Mohammed, Asnake Gebreyes en Messele Asmamaw op het podium te installeren, bij-voorbeeld. "Kunnen we dit weigeren?" vroegen we ons af. "We willen toch dat The Ex zelf speelt?!" Tegenwerping: "Dit is The Ex. Zo is de Ex. Zo doet The Ex. Al 25 jaar. En gaan wij dan hun verjaardag verstieren door te zeggen dat we niet echt op Ethiopische inmenging zitten te wachten? Nee, dat doen we niet." En godzijdank, want wat we te horen kregen, was prachtig, en ontroerend. De blinde zanger in zijn te grote colbert met zijn hartverscheurende lied over deed ons de rillingen over de ziel lopen. En toen hadden we de massieve (en naar verluidt 2 kilo rauw vlees per dag verorberende) wondersaxofonist Getatchew Mekurya nog niet gehoord. Die wel The Ex als begeleidings-band had. En met zichtbaar plezier zijn hypnotiserende patronen blies, in- en uitvlechtend met de gitaarlooopjes van Andy. Toen besteeg toch nog zanger Jos (ook bekend als GW Sok en dominee Goeroe Overflakkee) het podium, en aan de scheuren in zijn zwarte spijkerbroek en zijn verbeten bek te zien was het wat hem betreft nog steeds 1981. Het doordravende nummer Sister, ook te vinden op de nieuwe Ex-cd Turn kreeg een superswingende uitvoering, en werd beloond met een vet applaus. Van harte gefeliciflapsteerd! Daar kan nog wel 25 jaar bij, dunkt mij. Of dat ook moet gelden voor Benjamin B, moet volgens uw gastheer worden betwijfeld. De Groningse gitaarband onder leiding van de even nuchtere als symapthieke voorman Fiebo Scholtens had een sabbatical van vijf jaar en leverde onlangs een sympahtieke come-back-cd af via het ook al zo sympathieke Living Room Records label. Helaas moesten we gisteren tot onze spijt constateren dat sympathie niet genoeg is en dat vijf jaar pauze de band live in ieder geval niet veel goeds gedaan heeft. Hoewel de heren er onderling veel plezier in hadden en er op hun individuele kunnen niet veel aan te merken was, kwam het geheel op uw gastheer toch over als een beetje slappe koffie -van gisteren. Opgewarmd in een grijs emaille-steelpannetje. Met hier en daar een scheutje valse zang om het nog droeviger te maken. Maar vooral: geen heilig vuur. En dan kun je nog zoveel goeie songs hebben, er helpt geen lieve moeder aan: Benjamin B is van de A- naar de B-categorie van Nederlandse gitaarbands gezakt. Overigens beloonde het publiek BB wel degelijk met applaus, dus het kan ook zijn dat uw gastheer moet worden afgebakkken in een emaille-steelpannetje -check de audio-videofragmenten op deze site voor uw eigen oordeel. En als u daar mee bezig bent, check dan meteen even het optreden van knoppendraaiers Rogier, Sjam en Jori oftewel Nobody Beats The Drum, die in 2003 met een minimum aan inspanning de Grote Prijs in de categorie Dance wonnen. Ook gisteren stonden de lefgozers er ontspannen bij, maar eenmaal aan de gang vertoonden zij "live op knoppen drukkend" wel over een heilig vuur te beschikken, dat de Club deed daveren op haar grondvesten. Ondersteund door een visueel bombardement werden we getrakteerd op een portie instrumentaal electronisch geweld dat vrij "gruwelijk" was -in de positieve zin van het woord. Aan het onderlinge gegrijns te zien en aan het wrede gesjkretsj te horen verkeerden NBTD in hun element. Of ze over 25 jaar nog bestaan, geen idee, maar gisteravond was Nobody Beats The Drum onverslaanbaar. Wie zonder een woord tekst/zang (of het moest de herhaalde gesampelde mantra "Quit Your Job And Get Back To Bed" zijn) al zoveel indruk maakt, mag met recht een voorschot nemen op het predikaat Future Dutch Dance Producers. Gaan we meer van horen. Epiloog "Quit Your Job And Get Back To Bed". Ja. Dat had het illustere Club 3VOOR12-team dan ook graag willen doen, ware het niet dat we in de garderobe werden vergast op de schuimbekkende Amerikaanse bluesgitarist en mondharmonica virtuoos Roy (achternaam onbekend) wiens zeldzame, handgemaakte en peperdure gitaar alsmede collectie mondorgels was verdwenen uit de garderode. Roy was zo gesteld op zijn zessnarige liefje dat er het hele Club 3VOOR12-team er aan te pas kwam om de 49-jarige ex-marinier (!) uit New Orleans te kalmeren. Nu was zijn woede begrijpelijk, want het instrument was hem cadeau gedaan door zijn allerbeste vriend, en dan nog ook zo’n beetje op zijn sterfbed, als we Roy mochten geloven. Bovendien had ons garderobe-personeel hem verzekerd dat zijn gitaar, die hij “never” uit handen gaf, maar altijd (“and I mean 24-7!”) bij zich hield, echt veilig was in onze handen. En nu was zijn “darling” weg! Kortom, voegde hij mij, in hoedanigheid van aanschreeuwpunt toe: "You’ve got a fucking problem here, mr. radio-show host!” En daarna begon hij weer woest op zijn enig overgebleven harmonica te blazen “to let of some steam.” Ik begreep Roy, en zijn woede, en zijn angst wel. Het is de nachtmerrie van iedere gitarist: lievelingsgitaar gestolen. Alsof je vriendin doodgaat. Ongeveer. Dus stelde het team en ik werkelijk alles in het werk om de verdwenen gitaar terug te vinden. Regisseur Leo -Popquiz A Gogo – Blokhuis was zelfs bereid samen met Niels -Producer - Post naar Wormer te rijden om aan te kloppen bij het Pippi Langkous-huis van gitarist Terrie van The Ex om te kijken of de gitaar wellicht per ongeluk in hun busje was verdwenen. Alles tevergeefs. Om vier uur in de ochtend, na ettelijke biertjes, joints, woede-aanvallen en halfgemeende bedreigingen (“If this would have been Billy Joe Shaver’s guitar, there’d be no bar left”) was Roy eindelijk voldoende gekalmeerd en konden we een pauze nemen. Na ongeveer vier uur onrustige slaap schoot ik om acht uur ’s ochtends alweer wakker met het woord GITAAR in blokletters in mijn hoofd. Om kwart over negen kwam het verlossende telefoontje van Terrie van The Ex. “Hee, hij staat in onze bus hoor, die gitaar. Per ongeluk meegenomen, sorry hoor.” Ik wist niet of ik Terrie telefonisch moest wurgen of kussen en besloot dus maar met een welgemeend: goddank. Voor de goede orde hier even ons nieuwe bordje: HET CLUB 3VOOR12 TEAM IS OP GEEN ENKELE MANIER AANSPRAKELIJK (MEER) VOOR ZOEKGERAAKTE KLEDINGSTUKKEN, PORTEMONNEES, FAMILIE-FOTO’S, JOINTS, GITAREN, VIBRATORS ETC. Maar u bent en blijft allen van harte welkom. Ook volgende week, als Eric Corton uw gastheer vervangt en Kamagurka, Travoltas en Pfaff komen speulen.