Wie geblinddoekt naar het No Cities Left luistert, het tweede album van de Canadese band The Dears, zou toch zweren hier te maken te hebben met een Britse band. Het timbre en de stembuigingen van frontman Murray Lightburn komen overeen met die van Morrissey van The Smiths. The Dears stonden laatst zelfs in het voorprogramma van Morrissey. “Ja, ik ben Smiths fan”, beaamt Lightburn. “Het was geweldig om Morrissey te ontmoeten. Zijn management heeft al onze platen gekocht na het horen van één nummer. Maar de indruk dat ik geobsedeerd zou zijn door Britpop is volstrekt onjuist. Ik ben niet Brits. Ik ben een zwarte man uit Quebec en ik kocht nog nooit het blad NME. Hoewel, nu ik er zelf insta, wel eens. Ik hou van heel veel Britse muziek, maar ik hou ook van Amerikaanse muziek. Als ik echter als Lenny Kravitz zou klinken, zou ik mijn polsen doorsnijden.” Arrangementen zijn belangrijk voor The Dears. Lightburn: “De grootste uitdaging voor deze band is nu om meer ingedikte songs te maken. Maar die moeten dan nog steeds episch klinken. Geen songs meer van zeven minuten, maar van drie. Nog steeds met tempowisselingen, dat kan. We worden nu wel eens prog rockers genoemd, maar daar zit ik niet mee.” Het is niet zo dat Lightburn extra zwelgt nu de bladeren van de bomen vallen, ondanks het melancholieke karakter van hun muziek. “De seizoenen maken geen groot verschil voor me. Het is niet mijn streven een melancholieke zielepoot te worden. Ik hou best van een feestje op zijn tijd. De lente is trouwens het ergste seizoen. De mensen laten namelijk hun hond uit in de winter. Wanner dan in de lente de sneeuw dooit, hangt wekenlang de stank van hondenstront in de lucht…” Luister naar het hele interview met The Dears uit Dubbel Check.