Club 3VOOR12 was gisteren weer afgeladen vol, maar nu vooral met jonge mensjes en meisjes. Was werkelijk iedereen afgekomen op het trillend espenblad van de Amerikaanse ondergrond, voorman Conor Oberst van de toch ook weer niet zo bekende band Bright Eyes? Het had er alle schijn van. Want de zaal werd muisstil tijdens het interview met de 24-jarige jongeman. Niet dat er heel veel uitkwam, of het moest zijn stotterende oprechtheid en integriteit zijn. Want Conor is een van die zeldzame rockhelden die ondanks zijn steeds sneller stijgende roem nog niet is aangetast door het vak. Hij mag dan als hij met Wynona Ryder uit het café komt strompelen in Amerika meteen voorpaginanieuws zijn, hij is niet bepaald het toonbeeld van zelfverzekerdheid. Totdat hij zijn gitaar pakt. Want dan speelt hij met zoveel overgave en inzet en met oprecht trillende stem zijn bloedstollende nummertjes, dat bij iedereen -gelovige of heiden- de bek openvalt. Een bijna vooroorlogse geur van integriteit en folky heiligheid omgeeft de jongeman, en het is die geur die hem tot een wereldster kan maken -als hij dat zelf wil, tenminste. Zijn gesnerpt gezongen zinnen, waarin het opvallend vaak over de slechtheid van de wereld en de mensen ('greeeeed!') ging, deden vermoeden dat het Conor Oberst menens is. Op die kwaliteit waren al die mensen afgekomen, en dat geeft de burger moed in deze barre tijden. Hiphopproducer Kubus tapt uit een heel ander vat. Met een glas cognac in de hand bouwt de Zwollenaar reeds in de kleedkamer aan zijn eigen feestje, en zet dat onbekommerd voort op het podium. Weet niet of hij zijn platen al heeft klaargelegd, zoekt in een plastic tas nog naar zijn koptelefoon en beziet het hele optreden als een grote grap. Geeft droog antwoord op de vragen van uw gastheer, en grijnst nog maar eens in het rond. Terwijl er wel sprake van een unieke gebeurtenis is, want Kubus treedt nooit op met rappers. Vanavond dus wel; en wie zijn er allemaal niet? Het trio DuvelDuvel, Stickz (Opgezwolle) en Jawat. Bij elkaar liggen er minimaal vijf microfoons klaar om iedereen aan het woord te laten. Dat gaat Jawat en DuvelDuvel eigenlijk nog het beste af, maar eigenlijk is het feestje rond Kubus pas compleet als iedereen meedoet en zich laat gaan. Er werd vooral veel geboast, maar dat nemen we maar voor lief -niet iedere nederrapper schudt een vrijstijl over de toestand van het land uit de mouw, moet je maar denken. Laatste vraag: kan iemand die gekke gasten van DuvelDuvel nog wat achter de broek gaan zitten zodat ze wat vaker gaan optreden, want dat zou een fijne injectie betekenen voor de Nederlandse hiphop. Dolorean komt uit Portland, Oregon. Met hun gevoelige cd Not Exotic scoorden zij een culthit in kringen van Americana en indie-liefhebbers. Nu is er de hartverwarmende nieuwe cd Violence in the Snowy Fields, die mogelijk nog lager in tempo en sfeer ligt. Heel mooi voor 's avonds laat, maar tussen 's avonds laat op cd en 's avonds laat live op het podium van Club 3VOOr12 ligt toch nog wel enig verschil. Hoe geconcentreerd er ook gespeeld en hoe mooi tweestemmig er ook gezongen werd -Dolorean liet geen onuitwisbare indruk achter. Waar eerder op het Club 3VOOR12 podium fluisterzachte bands als Timesbold en Kings Of Convenience wel overeind bleven, ontbrak er iets. Waaraan precies viel moeilijk te zeggen. De songs? Presence? Om niet in lange doorzeurende essays over de stand in Americana-land te verzeilen, zullen we het - net als bij de verklaring van het succes van Conor Oberst- maar weer houden op de geheimzinnige C3v12-factor. Kijken hoe The Ex, Benjamin B en Nobody Beats The Drum zich volgende week in ons hogedruk-laboratorium houden.