Wat blijft de rock 'n roll toch een raar bedrijf. Voorbeeld 1: Je heet Bjorn Eriksson. Je kunt gitaarspelen als de beste, je hebt je sporen verdiend in een van de beste bands van Europa (Zita Swoon), je hebt een puike solo-cd gemaakt onder de nom de plume Maxon Blewitt, en je knalt er live lekker in op het podium van Club 3VOOR12. De mix is perfect en je inzet is 120%. Je gitaarsolo's zijn om van te smullen. De breaks hard en onverwacht, vooral in het mooie eerste nummer. Je zus Eva gooit er fijne scherpe backing vocals in en ook de rest van je band is op dreef. Tegen het einde van je set is het publiek meer dan tevreden. En toch... Voorbeeld 2: Je heet Marcel en je bent geboren in Nieuwkoop. Als klein broekie ontdek je de rap en binnen de kortste keren met je maatje Tinus vorm je de complete 'hiphopscene' van het dorp. Je knutselt heel vakkundig je eigen raps in elkaar. Je noemt jezelf Skiggy Rapz en wint onder die naam zelfs de Grote Prijs van 2003 in de categorie Hiphop. Je bent in het interview leuk, laconiek, en verstandig. Je hebt een goeie presence, zoals dat heet. Tijdens het optreden vlieg je er, met je maat Tinus Mc Majazz en een mininiem md-spelertje lekker in. Je laat zien dat je een Engelstalig spervuur van woorden kunt afvuren dat bijna kan wedijveren met de kanonnades van de Beastie Boys. Je krijgt de afwachtende zaal ("Zijn hier ook mensen die van hiphop houden?" en maar acht armen gaan omhoog) toch aan de gang en uiteindelijk beloont het publiek je met een welverdiend applaus. En toch... Voorbeeld 3 En toch... Leg je het af tegen twee blonde Amsterdamse bimbo's en een grimmig kijkende drummer die geen single, geen album en geen site hebben. Ze hebben nauwelijks genoeg nummers voor een set van een half uur. Ze noemen zich Malle Pietje en zijn Bimbo's. Kiki (bas/zang) en Janneke (gitaar) doen iets wat op een kruising tussen Slayer, Black Flag en De Boegies lijkt. Het gaat te ver om te zeggen dat ze niet kunnen spelen. Drummer Bram (Malle Pietje) kan zelfs heel flink meppen en doet zijn best om de alle kanten opvliegende Bimbo's in het spoor te houden. Maar de kordate Kiki, die er uitziet als een verlepte versie van de titel van een van haar beste nummers (Tienerhoer) kan een partijtje vals zingen dat het niet mooi meer is. En voor haar basspel gaan we ook maar geen punten geven. De al even uitzinnig uitgedoste Janneke, die in en uit haar rol van rock 'n roll-slons stapt zoals en kameleon van kleur verandert rost haar riffs eruit alsof ze borden staat af te wassen in een louche nachtclub. Ze glimlacht als het haar uitkomt en is een brok Grrrl Power. "Heee, schatje, zullen we hier effe een pitje bouwen?" kirt Kiki tegen de massaal toe-gestroomde Amsterdamse mannen. En dan knalt de band snoeihard in het nummer "Beuk or Die". "Je moet het er wel bij zien, want muzikaal stelt het niet veel voor," schreeuwt een technicus me in het oor. Ja je moet het er bij zien. Maar wat zie je dan? Wat hoor je? Is het een grap? Is het punk? Is it drunk? Of is het kunst? Dat maakt het publiek geen moer uit en uw gastheer ook niet. Malle Pietje en zijn Bimbo's zijn met gemak de slechtste band van de avond. Maar wel de meest vermakelijke. En dat heeft vooral te maken met hun gebrek aan pretentie. En de manier waarop het trio zichzelf totaal niet serieus neemt. Wat een verademing kan dat soms zijn. Gewoon een kutbandje met een paar pseudo-geile wijven dat lekker staat te beuken. Dit is rock 'n roll. "Rock 'n roll is de meest weerbarstige grap in de geschiedenis" schreef rock 'n roll criticus Lester Bangs ooit. En Lester schreef ook: "De politiek van rock 'n roll? De betekenis? De betekenis van rock 'n roll is gewoon dat jonge mensen af en toe op zoek gaan naar de beste brandstof voor hun brein, om zich dan die avond te gedragen of dat de laatste van hun leven is. Dat is de 'betekenis' van rock 'n roll." Dat is het gevoel dat je krijgt als je Malle Pietje en zijn Bimbo's ziet spelen. En die grap kan na 5 keer uitgewerkt zijn, of misschien na 5 minuten, het was wel de beste grap van de avond. Naschrift: Als Kiki op de naborrel met haar vriendinnen een laveloze maar hilarische versie van haar nummer "Ik voel me zwaar tot je aangetrokken" uitblèrt, wordt het me duidelijk dat we hier met een absolute 'natural' van doen hebben. De Nederlandstalige Courtney Love? Geen idee, maar boek haar en haar Bimbo's nu -voor ze verzuipt in een rivier van wodka-cola.