Baby Woodrose stinkt de pan uit in Club 3VOOR12

This Beautiful Mess en Geigercounting ook in vorm

Een beetje een postnatale avond gisteren natuurlijk, want na het geweldig swingende 5 Jaar Club 3VOOR12 jubileumfeest van vorige week kon deze eerste uitzending van een nieuwe tachtigjarige reeks natuurlijk alleen maar tegenvallen. Wie schetst Jaap Boots' verbazing toen het toch een hele goede uitzending werd, met Baby Woodrose als relatieve topper.

This Beautiful Mess en Geigercounting ook in vorm

Om zes uur wankelt iemand die nog het meest lijkt op een langharige neef van sergeant Garcia (uit Zorro) de Desmet Studios binnen. Voorafgegaan door een massieve werkmans-walm van zweet en zware shag. Onvers uit zijn tourbus steekt hij zijn enorme hand naar me uit: "hi, I'm Lorenzo." Met diezelfde hand speelt hij 's avonds een flink portie gitaar met zijn 60-ies powertrio Baby Woodrose. Dubbele Marshall-stacks, drummer die denkt dat hij Animal van The Muppets is, zwaar zoemende bas, kortom: Lekker bandje. Diverse licht- danwel zwaar beschonken rock-chicks in diverse staten van ontkleding danwel tatoeage beginnen tijdens het nummer "Honey Dripper" ('a song about being fucking horny') met uitpuilende ogen wild met de haardossen te schudden. Je moet er niet aan denken met die Lorenzo in bed te moeten liggen, maar seksuele energieën losmaken kan-ie wel. Of er ook seksuele energie loskomt bij de bezwerende emo-post-rock van This Beautiful Mess waag ik te betwijfelen, maar dat er iets loskomt tijdens hun set in Club 3VOOR12 is heel duidelijk. Zanger Arjen gooit ziel en zaligheid ongeneerd in de strijd, en de overige muzikanten doen allemaal zeer geconcentreerd hun duit in het zakje. Het komt mij hier en daar wel errug serieus voor, maar zo is het waarschijnlijk ook bedoeld. In ieder geval bewezen ze de openingspositie te kunnen bezetten. Daarna kwam dus Baby Woodrose. En het diepste decolleté van de avond en de bijhorende dame die daar enorm van genoot. Van Baby Woodrose bedoel ik. En toen mijn traditionele glas witte wijn na de klok van twaalven, en toen Maurits De Lange, oftewel Geigercounting. Normaal de toetsenist van Coparck, maar ook in zijn eentje een druk baasje. Maurits draait met twee kleine dansmachienekes zijn eigen mini-versie van electro-bigbeat in elkaar en dat op zichzelf is al een prestatie. Hem te zien swingen is trouwens een genot (als een Professor Zonnebloem die net de Acid ontdekt heeft). Jammer dat hij zijn sigaren niet ook nog tijdens de set oprookt. Helemaal uit het dak ging de zaal niet bij zijn optreden, maar dat gaat komen. Gaat hem zien op het Toon Festival of anders op Metropolis. En ga onze Club ook weer zien of horen volgende week. Dan met: Benny Sings (Vaderlandse blonde-krullenbollen soul), Fifty Foot Combo (Instrumentale gekte uit Gent) en JW Roy (Keukentafelblues van Nederlandse singer songwriter.) Tot dan JaaB