Hoe dan ook, Ikara Colt uit London, de bekendste exponent van de door de NME uitgeroepen No Name-scene, opende de show. En, gezien het feit dat de bassist stomdronken was, brachten ze het er niet slecht van af. Maar hun uitdagende woorden in het interview -dat ze de band begonnen waren om andere bands uit te dagen beter te worden dan zij- losten in hun set toch op als pure bluf. The Spades, een gezelschap zware pseudo zwarte jongens uit de getto's van Eindhoven, die zich specialiseren in het soort oliedomme maar ozo leuke rock waar bands als Gluecifer en Peter Pan Speedrock patent op hebben, mocht daarna van leer trekken. Vol inzet, maar met in de figuur van Denvis een wat tegenvallende zanger, slaagden zij er helaas niet in hun grote voorbeelden voorbij te streven. Tenslotte mocht Vincent Koreman (bekend van The Travoltas en Speedboat FC) zijn nieuwe geesteskind aan het VPRO-publiek voorstellen: The House Of Destructo. Na een wederom zeer flauw interview (iets waar Vince zich zo vaak aan bezondigd heeft dat de advocaten Spong en Hammerstein hem voor het gerecht dreigen te dagen wegens flagrante schending van de vrije meningsuiting) bewoog de imposante voorman zich naar het podium waar hij veranderde in een vloekend, tierend, krijsend en spugend wild dier. Een orkaan van ongenuanceerd verpunkte 60-ies garagerock trok over de hoofden van het publiek -dat verbijsterd toekeek hoe THOD haar naam eer aan deed en alles in haar weg leek te vernietigen. Als kontrapunt fungeerde de sexy kettingrokende toetseniste, die bij dit alles stond te kijken alsof ze aan het strijken was. 9 punten op de schaal van Club Lek. Maar het hoogtepunt van de avond kwam in de vorm van een perfect omhoog gespuugde fluim neer op het kale hoofd van de drummer van The House Of Destructo, die onverstoord doorrammelde terwijl wij ons allemaal een versuffing lachten.