Astrom speelde nummers van zijn nieuwe cd Northern Blues, waarop hij, zoals hij verklapte in het interview, vooral het thema van relaties uitdiept. Dat pakt op de plaat mooi en breed georkestreerd uit. Live was het zeker genietbaar, maar ook niet opzienbarend of uitmuntend wat Kristofer samen met zijn pianist Peter presteerde. Daarvoor moesten we wachten op Danko Jones, die met zijn 2 begeleiders gelukkig perfect op tijd kwam en met zijn neus in de boter viel, want een show MET publiek had hij niet verwacht. Maar de sympathieke Canadees zette zich manmoedig over de schrik heen, gaf een gevat interview, plugde in de geleende apparatuur in en speelde de zaal in 15 minuten plat met zijn oliedomme, maar ozo goed in elkaar stekende rocksongs. Gitaarriffs galore, verbazingwekkend strak ritme-tandem, en als klap op de vuurpijl een ala Gene Simmons naar buiten schietende hagedissentong tussen de uitgespuugde teksfragmenten door…oerend goed! De toegift die hij afdwong was eigenlijk niet eens nodig om de zaak te beklinken: Danko Jones is een rockster in wording. Punt uit. Aan Gluecifer de moeilijke taak om het optreden van Danko Jones te overtreffen almede onze hooggespannen verwachtingen na hun vorige keer in Club Lek waar te maken, toen zij als een donderflits uit de hel over het podium denderden en gitaarsolo's, bier, plectrums en pure adrenaline spuwden. Het ging er nu wat kalmer aan toe, zoals ook hun nieuwe cd Basement Apes een andere kant van onze Noorse rockers laat zien. Het heilig vuur was er kennelijk al een beetje uit na hun optreden van eerder die avond, want onze monden vielen niet zover open als de vorige keer. Toch nog steeds een van de fijnste bands uit het circuit.