Gisteravond was het Belgische trio Sharko voor de derde keer op bezoek in Club Lek. Aan de voorgaande keren hadden we altijd heel veel plezier beleefd, maar gisteravond was de rek er toch een beetje uit. Weliswaar begon David Bartolomé, de sympathieke frontman van Sharko heel mooi solo met "een nummer voor Pim Fortuyn" -een cover van Ac-Dc's Highway to Hell-, maar daarna waas de verrassing die Sharko bij eerdere optredens was toch een beetje weg, vooral omdat we veel werk al kenden uit eerdere sets. Daarna was het de beurt aan de Zweedse postrockers LOG uit Lund, die een laaiend enthousiaste recensie uit de OOR moesten waarmaken. Hun cd "Everytime a bells rings an angel gets his wings" is van grote poëtische pracht, en dus waren de (mijn) verwachtingen hooggespannen. Te hoog, wellicht, want Log was live niet overtuigend. De zang was te weifelend, de drummer sloeg weer net te hard, en waar Timesbold een paar weken geleden met hun verstilde klanken ontroering en bewondering wekten sloeg bij Log toch eerder de Verveling toe. Gelukkig hadden we nog onze supersubs The Skidmarks. Na jaren hard werken in kleine zaaltjes is hun dampende 60-ies garagepunkrock eindelijk op cd te krijgen ("Come on and get it!") en mochten zij invallen voor de Utrechtse Daxls, die verstek moesten laten gaan vanwege een gebroken gitaristenhand. En dat was geen slechte keuze want The Skidmarks trokken flink van leer. Natuurlijk rammelende het hier en daar en was de zang af en toe nauwelijks verstaanbaar, maar de energie (die ook in het interview al voelbaar was) maakte heel veel goed. Spetterend en zeker een 8 op de schaal van Club Lek, en zij reduceerden met hun krachtvolle en positieve aanpak Sharko en Log in feite tot voorprogramma's.