US3 Is het geesteskind van de Londonse dj Geoff Wilkinson. Die had een keur van Britse jazzo’s meegenomen, alsmede de met een gouden keel gezegende New Yorkse zangeres Alison Crockett, om zijn 3e cd “An Ordinary Day In Unusual Place” te promoten. Dat deed US3 niet onaardig, zij het dat het vuur er bij rapper Michelob wel aan ontbrak, en dat het optreden een hoog North Sea Jazz-gehalte kende. Dat Geoff zich beperkte tot het met zijn jas aan (!) starten van md’tjes die de ritmetracks bevatten hielp ook niet echt om het optreden tot een onvergetelijk feest te maken. Uitblinkers waren eigenlijk de twee blazers. Nee, de jazz en de hiphop bleven geketend aan de steriele ritmetracks, zodat Us 3 nooit echt loskwam. De Amsterdam Klezmer Band Komt altijd als vanzelf al van de grond en hadden de kritische opmerkingen van uw gastheer (“ik vind klezmer helemaal ruk”) niet nodig om geprikkeld te worden tot een vlammend optreden. Zowel de besneden als de onbesneden heren kweten zich uitstekend van hun taak, en er gingen zowaar enkele voeten van de vloer bij het toch altijd wat afwachtende Club Lek-publiek. En dat voor een band zonder drums en gitaren. Hulde. Vroeg hoogtepunt van de show: de Jiddisch/Amsterdamse rap van saxofonist/voorman Job in het openingsnummer. Zoppo Deze Amsterdamse gitaarband op het Transformed Dreams-label had al eerder in Club Lek gestaan. Zanger Cees van Appeldoorn vertelde uw gastheer dat het interview met (vervanger) Marc Stakenburg destijds enigszins stroef was verlopen. Wat dat betreft was er niet veel veranderd, ook dit interview liep stroef. Maar sommige mensen kun je nu eenmaal beter laten spelen dan praten, zoals Zoppo na het interview bewees. Het genre (wijdlopige, atmosferische postgitaarrock op Amerikaanse leest -Sonic Youth, Slint, Sebadoh- geschoeid) is weliswaar flink uitgekauwd, maar Zoppo blies het zoveel nieuwe adem in, dat ik warempel weer in de relevantie ervan begon te geloven. Intens, im- en dan weer ex-ploderend, bewees Zoppo dat ze zich kan meten met de besten in NL