Jeff Mills Een van de allerbeste Club Lek’s van de afgelopen tweeënhalf jaar greep gisteravond plaats. Het begon met de in 1963 in Detroit geboren superster-dj Jeff Mills. Hij begon zich tijdens zijn studie architectuur te verdiepen in muziek, vooral elektronische muziek en was een van de oprichters van de beruchte Underground Resistance en de maker van talloze techno/houseklassiekers. Het afgelopen jaar verbaasde hij tallozen met zijn soundtrack voor de beroemde film METROPOLIS uit 1926 van Fritz Lang, een soundtrack die hij in het kader van het Amsterdam Dance Event in de Melkweg nog keer live gaat spelen. In Club Lek beperkte hij zich in een tot een dj-set, maar…wat voor een! In nog geen 25 minuten tijd liet Mills met zijn superslanke en zenuwachtig bedrijvig in de weer zijnde vingers hoe opwindend een dj-set kan zijn. De ene plaat na de andere werd op de draaitafels gekwakt en het mixen ging zo snel en zo subtiel dat het er alle schijn van had dat Jeff met 1 draaitafel ook had toegekund. Toen tegen het einde nog enkele UR-klassiekers voorbijkwamen kon de avond al niet meer stuk. The Cellophane Suckers Daarna was het de beurt aan de uit Keulen afkomstige Cellophane Suckers, een band die opereert in het vrij platgetreden rockgebied waar ook Ac/Dc, The Hellacopters, The Hives, Turbonegro, New Bomb Turks, Electric Frankenstein en Zeke opereren. Onlangs verscheen hun in bier, zweet en motorolie gedrenkte 3e full-length Too Much Tempation. Na een zwak verlopen interview trokken de Suckers toch wel even flink van leer, maar om echt een bedreiging te gaan vormen voor hun Amerikaanse en Zweedse voorbeelden moeten ze net iets betere songs gaan schrijven. Enthousiasme en spelplezier waren wel ruim voorradig. Zweet, spuug en bier ook. Andre Williams Kwam met zijn kersverse begeleidingsband overgevlogen uit de Paradiso, waar de zelfbenoemde “Black Godfather” net zijn 1e concert van een Europese toer had gegeven. De 65-jarige Williams had in totaal 2 dagen gerepeteerd in de Groningse Vera, maar van stroefheid was nauwelijks meer sprake. Na een interview waarin André tot vermaak van iedereen de charlatan, opschepper, en vieze oude man uithing, trakteerde hij ons daarna op een weergaloze show. Green Hornet speelde ingehouden, dan weer explosief, en was daarmee de perfecte begeleidingsband voor onze oude viespeuk, die de gemoederen zodanig wist te verhitten met zijn hitsige praatjes en vuige r&b, dat sommige vrouwen zich vergaten te beheersen, en zich aan André, hun vriendjes en vriendinnetjes en daarna (middels obsceen kruisgerij) aan de monitors vergrepen, zodat Club Lek even een sex-club begon te lijken. En dat allemaal op de publieke omroep. Schande! Hulde! Sex! Neuken! Orgas-…..oh sorry, ik liet me even gaan.