FENCE Komt uit België en doe je geen recht als je ze omschrijft als de Belgische Pavement, maar dat is wel een omschrijving die het meest in de buurt komt. Zij maakten in 1999 de prachtige cd The Return Of Geronimo, geproduceerd door de illustere Frans Hagenaars, en die plaat bracht hen naast veel lof ook een enorme stroom optredens. Deze zomer maakten zij hun 2e cd onder leiding van Patrick Delaby, en die is ook weer erg mooi. Hij heet "Angels On Your Body" en dat betekent in het Belgisch Limburgs zoveel als "Het ga je goed", zo begrepen wij uit het interview. Weer wat bijgeleerd. Ook heeft Fence een nieuwe drummer, en dat was een beetje te merken aan een wel vrolijk, bij vlagen zelfs erg mooi, maar ook een beetje rammelend optreden. Een goeie warming-up wellicht voor aanstaande zaterdag als Fence het voorprogramma van Das Pop verzorgt in de Paradiso. HAWKSLEY WORKMAN Onlangs schreef een van mijn vaste luisteraars een kaartje dat ik toch echt eens moest gaan luisteren naar Hawksley Workman. Dat heb ik gedaan en sindsdien ben ik een onbeschaamde fan, zwaar onder de indruk van 's mans beide platen: FOR HIM AND THE GIRLS en LAST NIGHT WE WERE THE DELICIOUS WOLVES. Denk aan een botsing tussen David Bowie, The Sparks en Gavin Friday en je komt een beetje in de buurt. "This 25-year-old Canadian is the most mermerising performer I've seen in yonks. He was so brilliant I felt sick and had to go and get some air. If you see only one man play this year then make damn sure it's Workman" schreef de engelse krant Evening Standard in mei van dit jaar. Met zulke hooggespannen verwachtingen kon het eigenlijk niet echt goed gaan met Hawksley, die met slechts een begeleider op de piano (met de treffende naam Mr. Lonely) was komen opdagen. Maar ziedaar, alle opschepperij in het interview ("I do think I'm actually quite good") kon de man wel degelijk heel erg goed, hard en jubelend zingen. En speelde hij en passant ook nog een aardig rythmisch potje minibekkens en gitaar. Alleen speelde zijn enthousiasme en zijn dandy-achtige pose hem wel parten. Het Club Lek publiek keek de ijdele tuit aan of zij water zagen branden, en her en der waren ook wat kromme tenen te bespeuren. Toch een zeer spraakmakende show. Benieuwd wat hij er met band van bakt voor 2000 mensen in zeg, de Paradiso. GREEN HORNET De drie mannen van Green Hornet komen natuurlijk uit Grunnen, want waar anders in Nederland bloeit de ruw-amerikaanse-geïnspireerde sound als in Groningen? In 2000 brachten zij hun cd GOING DOWN uit, daarna volgde een aantal vinylreleases met als hoogtepunt de 10 inch HEAVYWEIGHTS, die zich voordoet als de soundtrack van een boxspeelfilm. Oerrock-n-roll in de minimale bezetting van gitaar/orgel/drums, oftewel Olaf, André en Koos. Zij wilden gedeeltelijk wel het raadsel van Groningen ontsluieren en speelden daarna een puike en strakke set, waarin vooral Get Around en de cover van Der Mussolini opvielen. En volgende week staan ze alweer in Club Lek, dan als begeleidingsband van niemand minder dan de Goorste Zwarte Man uit de Rock 'n roll, de 64-jarige (!) André Williams.