Acid Junkies, Telefunk en Jad Fair & Kramer in Club Lek

Wie wil weten wat het geheim is achter het succes van de Acid Junkies of wat ex-Cords zangers Simone Holsbeek tegenwoordig bezighoudt en welke band omschreven wordt als "cryptische flauwekul" zal verder moeten lezen. Jaap Boots schreef ook deze week weer een levendig verslag over Club Lek.

ALGEMEEN Merkwaardige avond in Club Lek, gisteren. TELEFUNK Als eerste (vanwege de zwangerschap van zangeres Simone Holsbeek die weer op tijd in haar bedje in Deventer wilde liggen) trad aan Telefunk, de band die is voortgekomen uit de onlangs ontbonden Cords. In een opvallende bezetting met moog, drums, samples, contrabas, mondharmonica, dwarsfluit en akoestische gitaar lieten zij overtuigend horen dat er muzikaal (veel meer?) leven is na The Cords. Mooi. Het Club Lek publiek wisselde ineens sterk van samenstelling voor.... THE ACID JUNKIES Stefan en Harold, Eindhovens trots op house-gebied, leverden hun fans een strakke set, met analoog doordaverende beats zoals te vinden op hun nieuwe cd Jackpot. Bahnburner en The Battle waren absolute hoogtepunten. Uw presentator Jaap Boots kreeg tijdens het interview TR 303 bijles. Altijd leuk, of zoals Harold de Kinderen het uitdrukte:"Je draait een beetje aan deze knopjes en dan gaan mensen als snel gillen" -wat ook inderdaad gebeurde dus, euh...Quod Erum Demonstrandum. JAD FAIR & KRAMER & MILKSOP HOLLY Dit potjes-latijn leek niet besteed aan underground-helden Jad Fair & Kramer die een verleden in Bongwater, Butthole Surfers, het Shimmy Disc-label en half Japanese hebben (dus De Avonden luisteraars weten nu genoeg). In ieder gaf Kramer er duidelijk blijk van het interview niet te zien zitten (terwijl het voorgesprek zo leuk was verlopen). Misschien was het woord 'Bongwater' een keer teveel gevallen in mijn inleiding (een verleden waar de dwarse producer liever niet aan herinnerd wil worden). Dus breidde ondergetekende er snel een einde en liet Mara Flynn (aka Milksop Holly) haar ding doen (gevoelige luisterliedjes met cello en Kramer op baritone-gitaar en effekten) en daarna Jad Fair. Die begon veelbelovend met een beatbox-versie van Blue Moon, maar daarna ontaardde het optreden in het soort kryptische flauwekul waar sommige Amerikaanse lofi acts patent op lijken te hebben. De vijf fanatieke lofi sekte-leden die waren overgebleven hadden echter de avond van hun leven. Uw gastheer zat zo snel mogelijk op de fiets naar huis en floot Move On Up van Curtis Mayfield. Hèhè, dat luchtte op. Volgende week beter? Zeker weten