Op de eerste plaats: wat een verademing dat de Oh Mega na één editie alweer met de stille trom is vertrokken. Weg waren de Titty Twister-strippers, het brute gitaargeweld en de mist van bier. De Lowlanders moesten het doen met de ooh-la-la van ruimteschip Oh Mega; drag queens, een intergalactisch randje, de spandex werd latex en het kende een zeer bijzonder spaarzaam - lees: saai - decor.
LL16: Slachthuis Helga’s laat Lowlands weer haar metalhartje ophalen
Strippers en metal en hentai, oh my!
Het is stuivertje wisselen op het terrein rechts van de Bravo. Stond daar jarenlang de Titty Twister de Lowlanders te vermaken, werd het vorig jaar het kokettige Oh Mega en dit jaar is het opeens de Helga’s die iedere avond na elf uur voor een ‘House Of Pain’ zorgt. Een return to form naar het vlezige, het vadsige en het vermakelijke.
Toegegeven; het toneel van de Helga’s is ook van een minimalistische aard, maar dat hoort bij de slachthuissetting. Van de plastic flappen als entree, tot de scream queen-geluiden en bloedspetters die de containers aan de zijkanten versieren: Helga draagt haar invloeden als een insigne op haar voluptueuze borst.
Japan is ook een wederkerend thema: diverse televisieschermen tonen hentai (getekende porno) en er zijn dansers verkleed als Japanse lolita-meisjes, maar dan getooid met dildo’s op verschillende plaatsen. DJ Slowpoke (De Tropens Hendrik-Jan Derksen) is voor de gelegenheid vermomd als een horrordokter, compleet met net iets teveel bloedspetters op zijn doktersjas. Muziekkeus? Allesverzengende Japanse metal dat even bruut als hilarisch klinkt.
Want bruut is bij Helga’s wel het toverwoord. Of het nou Riptide is of Slowpoke, DJ Stella "Sudden Death" Star (AKA DJ Wannabeastar) of duo Dear Prudence & Santina Runaway dat de avond opent: het metalwalhalla op Lowlands beukt onverbiddelijk, mede met dank aan een partij subs die iedere snaaraanraking doordringt tot in je cellen. Het is hard, grof en gaat (als we het ons goed kunnen herinneren) nog een stap verder dan de Titty Twister. Geen Def Leppard, wel Dead Boys, geen Thin Lizzy, maar Body Count.
Het kan op de goedkeuring rekenen van de honderden aanwezigen die het nog niet in hun hoofd zouden halen om naar een Weval of Hunee op hetzelfde tijdstip te gaan kijken. De nodige biertjes zijn dan al verslonden en de kooiconstructie om de dj-booth en dansers wordt vooral gezien als een uitdaging om te zien of het gaas sterk genoeg is. Dat blijkt niet zo te zijn en het is een af-en-aanlopen van stagehands die met tie-wraps het gaas moeten verstevigen.
Grimmig sfeertje? Zeker, maar dat siert Helga’s. Van de schaars geklede danseressen die in de kooi klimmen tot aan de heftige moshpits vooraan; de metalliefhebber heeft weer een reden om naar Lowlands te komen. Lang leve Helga’s.