Shaka Ponk, Pinkpop 3FM Stage, vrijdag 12 juni 2015
Pinkpop: Shaka Ponk werkt op de lachspieren
Fransen openen met een kwartier lang slagregen
Enig gevoel voor timing kun je Jan Smeets niet ontzeggen. 'Ik ga het niet over insmeren hebben. Deze band was de sensatie van Noorderslag: Shaka Ponk!' Meteen grijpt een windvlaag de poncho's en ontlaadt een regenhoos. De claim to fame van de Franse 'electropunkgroep' schijnt een geanimeerde aap als drummer te zijn. De vraag is hoe die (Goz is de naam) op het 3FM podium gestalte krijgt. En vooral: wanneer het ophoudt met hozen.
HET CONCERT:
DE ACT:
De Franse groep lijkt een beetje uit de lucht te komen vallen. Niettemin deed Shaka Ponk ons land al aan voor Eurosonic 2015 (in 2013 zegden ze nog af), maar dat heeft niet echt voor een rimpeling in de poel van Europese talenten gezorgd. Waarom Shaka Ponk hier dan toch komt bovendrijven?
De 'experimentele electro-punkrockers' mixen dus electro en punk met rock, funk en hiphop en ze zingen in Engels, Frans en Spaans. Live sluit het aanvankelijk wel goed aan bij de nogal lompe rapmetal van Body Count even ervoor. Verder heeft het een Skunk Anansie-kant (zeker dankzij de zangeres), doen ze een mopje reggae (matige Bob Marley-bewerking) en komt ook een vleugje La Pegatina en poppunk voorbij. Dat is veel, ja. De aap is een voornaam handelsmerk, de laatste twee albums (2014) zijn The White Pixel Ape en The Black Pixel Ape gedoopt, en hij is vandaag te zien op een in het decor gehangen led-scherm. En werkt behoorlijk op de lachspieren.
HET NUMMER:
'I'm Picky' komt in een redelijk goede uitvoering voorbij, maar slotnummer 'Morir Cantando' ('zingend sterven', van de laatste plaat) heeft het meest in zich. Na een plichtmatig intro (waarin frontman Frah het publiek uitroept tot de beste band in veertig jaar Pinkpop) komt een gezongen intro van zangeres Samaha Sam en knalt de band erin, de zanger pakt zijn momentjes, de geprojecteerde aap evenzeer, het publiek gaat redelijk mee en dan gaat Frah het publiek in om even later op de mensen te staan.
HET MOMENT:
De timing van Jan Smeets. Prachtige spanningsopbouw en bam: meteen die ontlading. Toen het een kwartier later ophield met regenen, noteerden we weer een moment.
OOK OPMERKELIJK:
Deze boeking. En dat Shaka Ponk volgens Jan Smeets dé sensatie van Noorderslag was, ook al bedoelt hij Eurosonic.
HET PUBLIEK:
Aanvankelijk is het 'schuilen waar je maar kunt schuilen'. Het regent de eerste tien minuten zo hard dat er geen andere optie is en de bas van de band naar verluidt kapot gaat. Als het droog is, staat het publiek duidelijk open voor Shaka Ponk, maar de band weet dat niet te verzilveren. Het is allemaal nogal veel en overweldigend, teveel een allegaartje om te beklijven of om zelfs maar hard op te feesten. 'Do you wanna jump again?' vraagt de frontman en oogst een dozijn handjes.
HET OORDEEL:
Een concert van Shaka Ponk is een beetje Limp Bizkit meets Skunk Anansie meets Guano Apes meets La Pegatina, wat op zich een opmerkelijke combinatie is. Ze blinken echter niet uit in de stijlkeuzes. Die 'Get Up, Stand Up'-bewerking is echt het dieptepunt. Van de teksten ('I've got a boyfriend, a kind of superman, the kind of man you got to get in your bed' uit 'Sex Ball) moeten ze het ook niet hebben. Ze werken er heel hard voor, maar ook dit optreden zal niet de Nederlandse doorbraak betekenen. Daarvoor is de band echt te zwak en raken de Fransen hier te veel kant noch wal.