5. Annette Peacock imponeert met dromerige Twin Peaks-sound
Na meer dan twintig jaar is de legendarische Annette Peacock weer terug in Nederland, als afsluitende act van De Grote Zaal in TivoliVredenburg. Op persoonlijk verzoek van Stephen O’Malley, een van de kernleden van Sun O))), die net als Jacco Garder als curator aan de slag mocht. Peacock zit als een engel onder blauwe spotlights achter een vleugel, drumcomputer en een Roland D-550 synthesizer waar zij een Twin Peaks achtige soundtrack uit tovert. Oprechtheid, mysterie en surrealistische gekte komen in vrijwel gelijke mate voor en wisselen elkaar perfect getimed af, zoals manisch en depressief. Voor iemand van 74 is ze opvallend stemvast en ad rem. Ze laat zich in het begin enigszins afleiden door de lichtman, camera’s met flitsers en ene Jana, maar de vijf nummers die zij over vijftig minuten uitsmeert brengen je in een dromerige state of mind. Haar hoge stemgeluid dat zo nu en dan snerpend klinkt schudt je wakker om vervolgens weer in een lucide trance weg te zakken bij langgerekte instrumentale strofes en haar verhalende lage stemtonen die doen denken aan Patti Smith. Uit het afsluitende en overweldigende applaus dat minstens vijf minuten aanhoudt, spreekt de oorverdovende hoop dat ze nog terug het podium op komt. Dat gebeurt helaas niet. Als ze weer twintig jaar wacht met een rentree is ze straks 94. Waanzinnig, maar getuige deze show niet ondenkbaar. (Nienke Sinnaeve)
LGW15: De Top 30 van het weekend
Kamasi Washington ongenaakbaar, Sun O))) dronet nog na
Een festival van uitersten, dat is Le Guess Who? ten voeten uit. Ook op de editie van dit jaar zagen we de programmering uiteenlopen van wilde jazz tot krachtige drone en van nietsontziende noiserock tot fragiele indie. Desondanks vergeleken we de appels met de peren en zetten we de hoogtepunten van het afgelopen weekend nog eens op een rijtje. Jazzsensatie Kamasi Washington verzorgde op de zaterdag het absolute hoogtepunt, boven het drone- en noisegeweld van curatoren Sunn O))) en het Amerikaanse A Place To Bury Strangers.
21. T.P. Orchestre Poly-Rythmo de Cotonou krijgt álle voetjes van de vloer
De naam zal bij niet veel mensen direct een belletje doen rinkelen, maar het T.P. Orchestre Poly-Rythmo de Cotonou uit Benin is een van de mastodonten van de West-Afrikaanse muziek uit de jaren '60. Het tiental Afrikanen mengt psychedelische funk en jazz met afrobeat en de Beninese voodoomuziek. In 2009 kwam de groep weer bijeen en bracht zelfs een nieuw album uit, met daarop onder andere een opvallende samenwerking met Franz Ferdinand.
Tot zover de geschiedenis, want die doet er nauwelijks nog toe op het moment dat de tien olijke, oudere heren het podium beklimmen. Het Orchestre Poly-Rythmo blijkt namelijk ook anno 2015 nog in topvorm. Le Guess Who? blijkt, in stijl met de naam van het festival, prima Frans te spreken, want alle instructies van de frontman worden keurig opgevolgd door het publiek. Met een set vol funky afrobeat wordt het steeds moeilijker om stil te staan. De Grote Zaal loopt steeds voller en bij het horen van de zonnige klanken breekt op de vloer bij de meest gereserveerde types een oncontroleerbaar gedans uit. Tegen het einde van de set komt men zelfs op de tribunes hier en daar van de stoelen. Nadat de orkestleden beleefd het applaus in ontvangst hebben genomen, volgt nog een korte toegift met alleen percussie en zang. Onmogelijk om zonder glimlach de zaal te verlaten. (Freek Verhulst)