“Ik heb het veel te druk gehad, veel te veel hooi op de vork. Daardoor is zelfs de leukste plek thuis veranderd in een hell-hole. De studio thuis is een puinhoop, dozen stapelen zich op, snoeren en apparaten tassen, mappen, passen, papiertjes met aantekeningen, cd’s, platen, toetsenborden, lege kopjes koffie en flessen wijn verdwalen en verstoppen zich tot kluwen ellende. Er is nauwelijks een doorkomen aan. Er is drie dagen tijd voor nodig om met vier man orde op zaken te stellen, maar die tijd is er niet. Heel deprimerend, dat thuis zijn in een drukke tijd.”

“Trouw is de beste club van Nederland. Punt. Dat Trouw in augustus sluit zal verschillende redenen hebben, maar ik mis het nu al. En wat het ergste is: het staat voor mij model voor hoe het clubleven er in de zomer voor staat. Festivals nemen al het publiek weg, er zijn zoveel festivals met gigantische line-ups dat een bezoek aan een club voor de meeste mensen een winterse aangelegenheid wordt. En dat is foute boel: clubs hebben het moeilijk, kunnen met moeite het hoofd boven water houden en zonder clubs is er geen voedingsbodem voor vernieuwing in muziek. Immers, festivals zijn de pay-off van wat er in de clubs neergezet wordt. Minder bezoekers in clubs betekent dat er gesneden moet worden in budgetten voor programmering en betekent dus armoede in aanbod. Ik zie het zwart in door de verfestivallisering, maar hoop dat alle clubs en met name Trouw de aankomende jaren zullen overwinnen.”

“Ik ben de laatste die zal zeggen dat vroeger alles beter was, maar soms is het helaas zo: het grote café van Hotel Americain is een zielige vertoning. Hotel Americain was in de jaren ‘70 en ‘80 the-place-to-be. Als je binnenkwam was er een van de beste internationale tijdschriften- en krantenwinkels van de wereld die ook nog eens de meest vreemde sigaretten en sigaren verkocht met geweldig personeel. Die winkel is nu weggetimmerd. Iedereen er die er toe deed kwam er en liet zich uitgebreid zien. Het was een feest voor het oog: de uitzinnige Engelen van Amsterdam maakten hun entree, Harry Mulisch liet zichzelf eerst omroepen voor hij binnenkwam en liep dan een rondje op zoek naar een plek, ging zitten en als hij zijn naam wederom hoorde liep hij onder grote belangstelling weer een rondje door de zaak. Er kwamen deftige dames met hondjes, bekende kunstenaars en acteurs, popsterren en bohemiens, toeristen en dagjesmensen, punkers en freaks (waaronder ik zelf) die er de hele dag zaten op 1 koffie voor 3 man en vlechtjes knoopten van de franje van de tafellampjes. Het was iets geweldigs daar. Er is verbouwd en dat was een ramp. Later werd daar iets van rechtgetrokken maar de sjeu en de levensvreugd zijn weg: het is een dooie boel. Als ik in die prachtige zaal zit voel ik me zo ellendig als ellendig zijn kan.”

“Amsterdam is een mooie stad en de grachtengordel een juweel. Toch is de dag dat de grachtengordel Werelderfgoed werd voor mij een zwarte bladzijde in de geschiedenis van Amsterdam. Het is er zo mooi dat er geen vernieuwende architectuur mag komen, het is een doods museum met een hele laffe, arrogante en conservatieve museumdirecteur. En die directeur is natuurlijk de grachtengordelbewoner zelf. Waar men ook goed in is: klagen als er een paar dagen luid muziek klinkt, zoals bijvoorbeeld op 5 mei en tijdens Gaypride rond het Homomonument. Het geluidsvolume is zo laag dat het voetballen met een lekke voetbal wordt. Het Homomonument is een van de belangrijkste plekken in de wereld voor mij, maar het monument zelf is verstopt, gemaakt in grauw oudroze marmer. En als er een evenement is kan dat nauwelijks bestaan of groeien naar een gebeurtenis van allure. Allereerst die klagers... Maar daarna de financiën: de homo’s zijn geen doelgroep voor sponsors en alles wat er gebeurt moet rondkomen met geld dat bij de bars binnenkomt. Helemaal treurig is het feit dat veel homo’s zelf liever hun drank ergens anders kopen, want dat is nét effe goedkoper dan daar aan de bars. Schandalig en om moedeloos van te worden.”

“Het moderne uitgaan en vertier is bedacht op de ArenA-Boulevard. Wie dat precies bedacht heeft weet ik niet, misschien de medicijnenindustrie? Het zorgt ervoor dat het antidepressivagebruik in Amsterdam tot ongekende hoogte is gestegen. Grote vermaakhallen zonder enige levensvreugde zijn er neergezet. De HMH als een van de ergste, te fel verlichte gangen ruikend naar goedkoop schoonmaakmiddel en binnen een steriele zwarte doos zonder enig gevoel van rock ‘n roll. Hoe goed een concert ook is, vrolijk thuiskomen is er voor mij nooit bij. En heb je er wel eens een taxi geprobeerd te krijgen na bijvoorbeeld een Sensation of Toppersconcert? Of neem je het openbaar vervoer, waar het altijd gezellig is en iedereen van elkaar houdt? Wat een doffe ellende. Mocht ik er ooit dood gevonden worden, gooi me in je achterbak en smijt me lukraak ergens anders eruit en bel dan pas 112.”

“Ik hou van Amsterdam, verschrikkelijk veel zelfs. Maar ik hou ook van Amsterdam omdat er een perfect vliegveld is waar vanuit je naar bijna alle plekken in de wereld kan vluchten. Ik hou van de geur van de kerosine, de honderden verschillende karretjes die er rondrijden, de kunst die er staat en hangt, de mensen die er werken in hun uniformpjes, de verschillende culturen, de gehaaste zakenmannen, de emotionele afscheidsnemers, de zenuwachtige vakantiegangers en de uitgeputte dj’s, modellen en muzikanten. Als ik eenmaal de security door ben valt er van alles van me af, voel ik me vrij en gelukkig. En thuiskomen is dan ook weer leuk: thuis is de poes, mijn vriend en natuurlijk dat prachtige Amsterdam.”

Luister vanavond naar Joost van Bellen, die bij 3voor12radio zijn favoriete spot kiest uit deze route. Lees ook A Campingflight to Rotterdam met Dave von Raven van The Kik, A Campingflight to Groningen met Posij en A Campingflight to Eindhoven met Fresku.