Dit kan niet goed zijn. Een groot hek verspert de ingang van een terrein net buiten Zevenhuizen, een voorstadje van Rotterdam. Al schijnen inwoners van het dorp het liever te beschouwen als 'onderdeel van de dynamische stedendriehoek Rotterdam-Den Haag-Gouda'. Het is zo'n hek dat open gaat met een afstandsbediening. In de deuropening van het grote witte villa staat Dave von Raven, zoals altijd uitstekend gekleed. Het blijkt wel degelijk te kloppen. In dit kapitale huis woont de frontman van The Kik. Onder een afdakje staat zijn blinkende rode vintage Volvo, in de garage staat een bandbusje, op de zolder is een permanente oefenruimte. "De jongens komen hier twee keer in de week, soms drie keer", vertelt Von Raven. "Het huis is van mijn oom. Het staat te koop, maar hij raakt het niet kwijt. Ik heb er inmiddels al vijf jaar heel veel lol van. Ik heb een nummer geschreven over Zevenhuizen toen ik hier net kwam wonen. Het is natuurlijk een dorp van niks, zoals er honderdduizend zijn in Nederland. En als je 's avonds eens zin hebt in een banaan of een zak chips kun je natuurlijk nergens heen. Maar voor mij was het heel wat anders na vijfentwintig jaar in de stad gewoond te hebben. ik hou van de rust hier. Al is die flink minder geworden. De weg hier vlak achter, daar kwam vroeger een keer per week een paard en wagen langs. Nu is hier achter zo'n foeilelijke doorzonwijk gebouwd. Zo een die over twintig jaar tegen de vlakte gaat, omdat iedereen depressief is. Verschrikkelijk. Ik ben natuurlijk voor de uitbreiding van de stad, maar je kunt te ver gaan."

De zon schijnt in de rivier. We staan inderdaad naast de levensader van Rotterdam. Van alle plekken waar we vandaag zijn is dit degene waar de zonnebril van Dave het meest op zijn plaats is. "Achter ons staan wat oude panden van de havenbaronnen, even verderop de laatste Russische tsaar, die goede zaken deed met Rotterdam. Aan de overkant de Zwaan en alle nieuwe panden. Vroeger stonden daar alle loodsen en rook het er afwisselend naar kaneel of kruidnagels. Dit is de beste plek om de twee gezichten van Rotterdam te zien. Mijn vader nam me hier vaak mee naartoe. Dan kwamen we op de fiets vanuit Hillegersberg. Kijk nou, het is woensdag en je kunt hier rustig even met je reet op de rand gaan zitten. Natuurlijk, in Amsterdam hebbie het IJ, maar ik woon nu eenmaal hier, dus dit is mijn rivier. Als ik hier sta, denk ik aan Jaap Valkhoff en zijn beroemde lied Langs De Maas. Jaap Valkhoff zong ook het beroemde Feyenoord-lied Hand In Hand Kameraden. Een ander beroemd lied van hem is Diep In Mijn Hart. Diep in mijn hart, is er slechts een en dat ben jij. Jij bent toch alles voor mij. Zou je dat nooit vergeten? Want jij bent heus niet slecht, wat ook een ander zegt. Jaap Valkhoff verdient een ode."

Even verderop, aan het eind van de boulevard, staat de Euromast. Met een aardig park er omheen. Geen vervelende plek op een zonnige dag als deze, maar Dave van Raven zoekt het liever ondergronds, in de Maastunnel. De snelste manier om vanaf hier naar Zuid te komen voor de opening van de Erasmusbrug. De bouw begon voor de oorlog en werd voltooid in 1942, toen Rotterdam in puin lag. De oude houten roltrappen hebben een ouderwetse grandeur zoals je die in Rotterdam niet vaak ziet. "Toen ik net het huis uit ging kwam ik in Rotterdam-Zuid te wonen. Daar begin je omdat het goedkoop is, echt in de stank. Ik had niets met Rotterdam-Zuid - zoals iedereen die daar niet geboren is - dus ik wilde daar zo snel mogelijk weg. Toch heb ik er vier jaar gewoond. En als ik dan uit ging, moesten we door de tunnel. Het is een eind, maar als je wat gezopen hebt is het helemaal niet vervelend. Beetje gillen in de tunnel. Tegen de tijd dat je aan de andere kant kwam, was je helemaal kierewiet van het oranje licht."

"Toen ik een jaar of twaalf, dertien was, ging ik steeds verder de stad in met tram 4. Van Hillegersberg naar Schiedam. Eerst tot station Noord, dan onder het spoor door, en uiteindelijk tot op de Nieuwe Binnenweg. Plaatboef was daar de eerste platenzaak die ik ontdekte, recht tegenover de tramhalte. De eerste tijd kwam ik er altijd met hele stapels platen vandaan. De spoeling is wat dunner geworden, en alle platen van The Beatles heb ik inmiddels natuurlijk ook wel. De grootste ketenzaak in deze straat is Plaatboef, het zijn stuk voor stuk one of a kind ondernemers. De Nieuwe Binnenweg is de plek waar ik mijn eerste biertje dronk en waar ik nog steeds heen ga als ik tijd heb om te zuipen. Rotown is al jaren mijn favoriete kroeg. Daar zag ik ook altijd Willem de Wielrenner langs rijden, waarover ik een liedje heb geschreven. Laatst, toen ik daar met iemand van de Telegraaf over hem zat te praten, kwam hij precies langs fietsen. Hij woont tegenwoordig in een verzorgingshuis."

"Nog zo'n plek waar mijn vader me graag mee naartoe nam: één drankje doen in café Timmer, de oudste kroeg van Rotterdam. Op de Oude Binnenweg, in het echte centrum. Er stonden jarenlang van die weckpotten met boerenjongens achter de bar. Die krentjes gingen er steeds slechter uitzien. Mijn vader kwam altijd graag in de kroeg. Hij vond het ook prachtig toen ik op mijn vijftiende begon te roken. Ik heb het hem netjes gevraagd, op een familiefeestje. Pa, mag ik misschien ook een sigaretje? Schitterend vond hij het. Laatst ben ik hier verschrikkelijk afgesnauwd. Ik had eigenlijk zelfs besloten hier nooit meer heen te gaan. Ik was in de stad en de zon scheen, dus ik dacht: ik ga op het terras zitten om een pilsie te drinken. Ik had twee harinkies gekocht bij de kraam ernaast. Ik kom bij de bar en bestel een grote pils. Eerst verstond ze me niet, dus ik bestelde het nog eens: een grote pils. Toen zag ik die mooie oude Rotterdamse glaasjes die ze daar hebben, met een pootje. Nee, doe maar zo'n Rotterdammertje, zei ik, waarop ze antwoordde: ja, wat wil je nou? Ik vroeg haar of het wel ok was als ik op het terras mijn harinkies op at. Ze hebben daar toch niks te vreten. Niet als je uit dat glas drinkt, zegt ze. Nou, dit is de laatste keer dat ik hier kom, dacht ik."

"Alles is oud bij mij. Mijn auto, mijn instrumenten, zelfs mijn koffiezetapparaat komt uit 1962", zegt Dave als we voor zijn kapper staan. Kapper Aad, of eigenlijk zou het woord barbier beter passen. Een ambachtsman in een kappershemd, met een zaak die sinds de jaren zestig niet meer veranderd is. "Ik zag je bij DWDD", zegt kapper Aad, een mooi oud geworden Rotterdammer, wiens zaak gevuld is met Sparta-parafernalia. Als Dave een voetbalfanaat zou zijn, zou ie uiteraard ook voor Sparta zijn, een club met stijl. "Vanaf nu kom ik elke maand mijn haar laten doen, Aad, we zijn huisband geworden bij DWDD." In dit deel van de stad woonde een groot deel van Dave's familie. Zelf woonde hij dus lange tijd in deelgemeente Hillegersberg. Maar wel in een flat, haast hij te zeggen. "Als je er nu op terug kijkt waren de jaren tachtig gewoon een uitvloeisel van de jaren vijftig. Wij hadden gewoon nog een zinken badkuip. Als je daar in ging was alles zeiknat. Bij onze flat kwam elke vrijdag een draaiorgel langs gereden, en dan gooiden de mensen echt geld naar beneden. Daar kun je je nu niks meer bij voorstellen. Je ziet wel meer van dit soort ouderwets ogende kapperszaakjes, maar meestal is dat sier. Kapper Aad is echt."

Lees ook A Campingflight to Groningen met Posij.