#CB12: Poliça flirt met Erykah Badu

Frontvrouw Channy Laeneagh: ‘Ik weet niets van rock’

Atze de Vrieze ,

Er waart een vlaag r&b door de indiewereld. Nieuwe bands als How To Dress Well, The xx en Passion Pit flirten ermee, ‘echte’ r&b-zangers als Frank Ocean en The Weeknd zijn ineens populair bij het alternatieve publiek. Ook op Crossing Border staat zo’n indie-r&b act: Poliça, uit Minneapolis, Minnesota. Frontvrouw Channy Laeneagh: ‘Een hele generatie is opgegroeid met die muziek. Het kon bijna niet anders dan terugkomen in het geluid van nu.'

Laeneagh putte veel inspiratie uit de r&b, maar kijkt ondertussen ook verder: 'Toen ik tiener was luisterde ik naar niets anders. Ik weet niets van rock. Ik ben me nu maar eens aan het verdiepen in Led Zeppelin en Black Sabbath. Aaliyah, Mary J. Blige, 112, Keith Sweat, Kelly Price, Boyz II Men en andere groepen uit Philadelphia; Erykah Badu, zij was de koningin.’ Channy Leaneagh somt haar helden uit de jaren negentig op. ‘En natuurlijk hiphopacts als Blaqstarr, The Roots en Common. Ik had in die tijd een soort abonnement, waardoor ik voor een heel laag bedrag per maand heel veel cd’s mocht uitzoeken. Het was vast oplichterij, maar het voelde als de beste deal ooit. Ik vind het intimiderende muziek. Ik zou nooit durven proberen zelf zulke muziek te maken, maar het sijpelt wel naar binnen.’

Lagen galm

Poliça’s debuutalbum Give You The Ghost heeft een echt bijzondere, elegante sound, niet in de laatste plaats door het gebruik van twee drummers. Live komt dat nog een stuk nadrukkelijker naar voren dan op de plaat, die een wat minder energiek geluid heeft. Op het podium valt ook op dat Leaneagh een enigszins schuchtere, maar wel intrigerende uitstraling heeft, die wel wat doet denken aan Tracey Thorn van Everything But The Girl. Dat schuchtere uit zich ook in de lagen galm waarin de zangeres haar stem drenkt, naar eigen zeggen om zichzelf niet al te veel naar de voorgrond te duwen. Ook de rest van het geluid is slim bewerkt. De ene drummer speelt vooral elektronische geluiden, de ander zorgt (in de woorden van Leaneagh) ‘voor de marsritmes’. Het is een producerstruc die zeker niet uniek is, maar ook bepaald niet gewoon. Laat dat maar over aan Ryan Olson, Leaneagh’s belangrijkste partner in de band. Hij staat zelf niet op het podium, maar hij is volgens de zangeres wel degelijk meer dan ‘slechts’ een producer. De twee kenden elkaar al uit Gayngs, een bijzonder project waarvoor Ryan Olson zo’n twintig muzikanten uit Minneapolis en omgeving samen bracht om een eerbetoon te brengen aan de softpop van bands als Godley & Creme en Hall & Oates uit de jaren tachtig. Supergladde, maar wel bijzonder sensuele muziek, waarin zelfs de aloude saxofoonsolo – in ongenade geraakt na de 80s – weer op een voetstuk geplaatst werd. Het project kreeg aardig wat aandacht, vooral door de aanwezigheid van een van de kroonjuwelen van de Amerikaanse indiewereld: Justin Vernon alias Bon Iver.

Wisselwerking
‘Ik was al een tijdje bezig met het schrijven van eigen nummers,’ vertelt Channy Leaneagh. ‘Maar ik weet dat ik beter ben als ik samenwerk met iemand anders dan wanneer ik in mijn eentje zit te klooien. Ik heb enorm veel beperkingen. Daarom heb ik Ryan erbij gevraagd. Ik schrijf de teksten en de melodieën, hij zorgt voor de beats, maar geeft mij vaak ook weer beginnetjes van melodieën. Het is echt een wisselwerking.’ En toch ligt in haar eentje klooien de zangeres stiekem het meest. In haar eentje trok ze op haar twintigste naar Cambodja om in een weeshuis te werken. Al haar r&b-cd’s verkocht ze, om pas twee jaar later weer terug te komen. ‘Ik was nogal zoekende en heb de kans gegrepen toen hij zich aandiende. Ik realiseerde me enorm hoe dankbaar ik mag zijn dat ik niet opgegroeid ben in zo’n door oorlog verscheurd land. Er was meer buiten de veilige bubbel waarin ik altijd geleefd had. De mensen daar leven onder een enorme emotionele stress, die ze tegelijkertijd heel erg sterk maakt. Ik heb er veel van geleerd, onder meer dat je met andere mensen moet delen wat je kunt. En dan redeneer ik niet vanuit een religieus standpunt. Toen ik terugkwam, ben ik naar een kleine kunstacademie in South Dakota gegaan, en zo ben ik de muziek in gerold.’

Dark star
Alleen is Leaneagh ook graag in haar eigen leven. Samen met haar dochtertje, die ze als enige binnen laat in wat ze haar ‘dark star’ noemt. In het liedje met die titel zingt ze: ‘Ain’t a man in this world who can pull me down / From my dark star dark star / I will remain there / It’s done me good so far.’ ‘Ik leef van graag in de wolken,’ zegt Leaneagh. ‘Ik heb de neiging me af te sluiten van anderen, niet zomaar iets weg te geven, ook niet in een relatie. Ach, ik dramatiseer het natuurlijk wat voor zo’n liedje, maar ergens klopt het wel: ik vertrouw mensen niet zomaar.’

Poliça speelt in het kader van het Crossing Border-festival 15 november in Enschede, 17 november in Den Haag en 18 november in Antwerpen. Debuutalbum Give You The Ghost (Totally Gross National Product/Munich) is dit jaar uitgebracht.