Dave is een clown. “Ik vind het wel leuk om de clown uit te hangen. Dat uit zich dan niet in grote schoenen en een pruik.” Wel uit het zich in het feit dat Dave een hyperactieve jongen is. Wie ooit een optreden van The Madd meemaakte weet het: von Raven vindt het vaak moeilijker om niks te zeggen dan om zijn mond open te doen. “Ik heb natuurlijk ook wel eens momenten dat ik gewoon achteruit gezakt in mijn stoel de Wereld Draait Door zit te kijken. Maar over het algemeen ben ik wel druk.”

Dave vindt dat je het leven niet al te serieus moet nemen. “Dat doe ik zelf ook niet.” Tijdens zijn puberteit hield hij zich dan ook niet altijd aan de regels. Met twee van de bandleden uit The Madd is hij al heel lang bevriend en hij was samen met hen ook niet altijd even braaf. “Met Michael Myers-maskers zijn we eens de straat op gegaan”, vertelt Dave. “Op een gegeven moment kwamen we bij een inrichting voor verstandelijk gehandicapten. Toen zijn we daar met die maskers voor het raam gaan staan. Op een gegeven moment waren die mensen helemaal in paniek en toen zijn we opgepakt door de politie. We hebben daar een hele avond op het bureau gezeten. De volgende dag moesten we onze excuses aanbieden aan de mensen uit die instelling. Zo waren we dan ook wel weer!"

Dave is beat. Wie zijn huiskamer binnen loopt, komt weer terug in de jaren ’60. Wat hem zo aan dat decennium aantrekt? “Alles. Een stukje van dat echte sixties-gevoel is als het ware in mijn hersenpan geïmplanteerd.” De voorliefde voor muziek uit de jaren ’60 had hij niet van zijn ouders. “Mijn ouders waren ook niet zo into dat soort dingen,” vertelt de zanger. Toch begon Daves passie voor muziek uit de jaren ’60 in de platenkast van zijn vader. “Ik was een jaar of twaalf toen ik een plaat van mijn vader van The Beatles ontdekte. Die zette ik op en begon met ‘She Loves You’. Ik was meteen overstag.”

Daves kledingstijl is ook erg sixties. “Op het begin weet je nog niet goed hoe het hoort. Toen ik een jaar of 16 was ging ik in overhemden met rouches lopen en had ik een strakke broek die eigenlijk veel te strak was”, vertelt Dave. Hij werd dan ook raar aangekeken. Vooral toen hij met een mobylette-brommer naar school kwam. “Dat was een damesbrommertje in de jaren ’60. Ik reed daar op in babyblauwe kleren. Ik was nogal een flamboyante verschijning voor mijn medescholieren.”

Dave is een vriend. En dat terwijl hij zijn bandleden op het podium voor gek zet. “Dat doe ik eigenlijk voor hen. De Schuinsmarcheerder is nogal introvert. Toen hij bij de band kwam zat hij wat achter zijn orgeltje met zijn gezicht naar beneden te spelen. Hij was min of meer gedwongen om in die band te spelen, want hij kon orgel spelen.” Hij probeert hem wat opener te maken. Daarom laat hij zijn bandgenoot op het podium vaak een “moppie” vertellen. “Als ik hem zeg dat het even tijd is voor zijn moppie, dan heeft hij nooit een mop. Je moet mensen wel een beetje blijven kietelen om ze scherp te houden.” Hij heeft weinig vertrouwen ooit een “moppie” te horen te krijgen. “Als ik hem was, zou ik eens een keer met een onwijze dijenkletser komen, zodat ik het nooit meer hoef te vragen.”

Dave is rock-‘n-roll. “Maar ik werk nog steeds in de muziekzaak. Dat is de nagel aan mijn doodskist!” Dave neemt tijdens feestjes wel eens een lijntje. “Ik heb het niet nodig om beter te presteren. Ik sta ook nooit met een witte neus op het podium. Tenminste, soms ben ik dan wel wat dronken op het podium.” Wie naar Daves shows gaat kan wel witte neuzen-verhalen verwachten. “Ik vind het geen schande en vind het leuk om er af en toe over te vertellen. Misschien moet ik heel eerlijk zijn en vind ik het ergens wel stoer om er over te vertellen. Het bevordert de hilariteit van de show wel.”

Het nieuwe album van The Madd wordt in maart/april van dit jaar verwacht.