Volwassen Paardpop blinkt uit in kwaliteit

Jubilerend indoorfestival toont zich belangrijk voor muzikaal aanbod Zwolle

Tekst: Mandy Bezema en Klaas Bakker / beeld: Lizet van de Kamp ,

Paardpop vierde woensdag 5 maart haar tiende editie in Het Vliegende Paard in Zwolle. Een geslaagde editie, met vooral veel loeiende gitaren, knallende drums en fijnzinnige huiskamerliedjes op drie verschillende podia.

Het is druk in Het Vliegende Paard. Vanavond mogen er vooral veel bandjes bekeken worden, en dat trekt muziekliefhebbend Zwolle naar het studentencafé. Wie de trap oploopt naar boven en via een smalle deur de spiegelbar inloopt, vindt daar Minstrel Stage. Indiepop, psychedelische rock en een tikje elektronisch. Op de begane grond, bij het Paard Podium, staan vooral de bands die op lokaal niveau er met kop en schouders bovenuit springen. Rauwe rock, punk en snoeihard geluid: bij het Paard Podium wordt er gretig bier gedronken en meegebruld. Wie met een een paar simpele passen de gang oversteekt, vindt een oase van rust. In de In De Kringloop Acoustic Bar wordt men - via een vriendelijk doch dringend papiertje op de deur - verzocht om te fluisteren of gewoon stil te zijn. Dit is de huiskamer van Paardpop, voorzien van schemerlamp en gedimd licht. Zachte, intieme liedjes voorzien van gitaar of fijn drumwerk.

Dat Paardpop een podium is voor regionaal talent laten de heren van Prestcold Molly op het Paard Podium zien. De band van frontman Seb Dokman, ook bekend door The Paceshifters en afkomstig uit Wijhe, produceren een rauw rockend geluid, zoals je het begin jaren negentig kon verwachten van bands als Smashing Pumpkins, Dinosaur Jr. en Sonic Youth. Een flinke portie grunge dus en met de schurende stem van Seb bovenop de opgeworpen gitaarmuren weet Prestcold Molly precies hoe dat soort liedjes in elkaar horen te zitten. Deze muziek dient hard geserveerd te worden, wat ook het enige nadeel aan het optreden is dat een beetje rommelig oogde, maar absoluut in de juiste richting was.

Ook in de In de Kringloop Acoustic Bar is plaats voor regionaal talent. Een flauw licht van een schemerlamp valt over haar heen, ze glimlacht nog eens vriendelijk en neemt een slokje van haar drankje. Dan schraapt ze haar keel en begint Bente van Gameren met zingen. Deze avond zingt ze alleen covers, variërend van Daft Punk’s Get Lucky tot Miley Cyrus haar Wrecking Ball. Haar stem heeft volume en merkbaar een voorkeur voor jazz. De covers zijn bijzondere keuzes, wellicht. Het is dan ook verassend om te horen hoe goed het haar lukt om de nummers compleet om te bouwen naar haar eigen sound. Nergens voelt het gemaakt, wat ook te danken is aan haar charismatische verschijning. Ze is misschien een tikje nerveus, verliest haar tekst meer dan een keer. Toch blijft ze de aandacht vasthouden van het stille publiek en vormt Bente van Gameren samen met haar gitarist een uitermate fijne opening op dit podium.

Afsluiter van de Acoustic Bar is vooral bekend van De Beste Singer Songwriter van Nederland. Getooid in strak pak en met een goede kuif staat hij te wachten op zijn aankondiging. Een enkeling glipt nog gauw de ruimte in, een vlaag gitaargebrul komt vanaf het Paard Podium naar binnen, verstomd weer en het wordt stil. Lucas Hamming staat niet voor niets als laatste geprogrammeerd. Met zijn soms ietwat rauwe maar vooral directe stemgeluid brengt hij zijn nummers ten gehore, waarbij hij bijna virtuoos zijn gitaar bespeelt. Er wordt aandachtig geluisterd, en het contrast tussen de melige Hamming wanneer hij tussen de nummers door kletst - “ Ik lijk misschien dronken, maar dat ben ik echt niet”- en de kracht en fijngevoeligheid wanneer hij zingt is verassend. En mooi. Bijzonder mooi. Het geluid van zijn gitaar, slepend en melancholisch, lijkt bij iedereen onder de huid te kruipen. ‘Scratching The Surface’ kan rekenen op goedkeurend geknik en veel glimlachen. Hamming vormt op voor de In de Kringloop Acoustic bar de perfecte afsluiter, waarbij gezegd moet worden dat een groter podium hem absoluut niet zou misstaan.

Op de Minstrel Stage wordt het muisstil wanneer de tonen van Heather door de zaal galmen. Wanneer zangeres Bente Hout begint te zingen, draaien de hoofden van het aanwezige publiek massaal dezelfde kant op. Dreampopband Sväva staat als eerste act geprogrammeerd, maar de vraag doemt op waarom dat in vredesnaam zo is. Met het nummer Heather wordt eens te meer duidelijk dat deze Friese band over een volwassenheid beschikt die hen enorm siert. Niet voor niks stonden ze dan ook op Eurosonic/Noorderslag en wonnen ze in juni 2013 de Kleine Prijs van Fryslân. Flarden Beach House, een Young Galaxy-achtig stemgeluid en The xx-klinkende gitaarpartijen echoën door de liedjes heen. De nummers bouwen zich langzaam op, laag na laag, om vervolgens tot een explosief hoogtepunt te komen, waarna het langzaam weer uitwaaiert. Sväva werkt hypnotiserend, hoewel het nummer Heather wel met kop en schouders boven de rest van de set uit lijkt te steken. Desondanks maken ze indruk in het Vliegende Paard, verdiend ook. Gezien het ietwat vroege tijdstip staat het voor de Minstrel Stage niet geheel vol, en het moet gezegd worden: dat is eeuwig zonde.

Bij The Benelux daarentegen is de zaal een stuk voller. Aangekondigd als akoestische house is deze Amsterdamse electro/discoband goed in funky en dansbare liedjes. Het 3FM Serious Talent bevindt zich precies tussen indie/pop/rock en een dance-act. Denk aan Scissor Sisters en LCD Soundsystem en je komt een heel eind. Het optreden is energiek, dansbaar en de bescheiden hitsingles Smells Like a Woman en Liar smaken naar meer. Op dit viertal valt vanavond niets aan te merken; het klinkt als een klok en het publiek gaat voor de bijl.

Ze zijn brutaal, vlijmscherp en vooral knettergoed. Frontman Jesse Koch van The Silverfaces kijkt vanonder zijn wilde haardos brutaal de zaal in. “Het is veel leuker als jullie wat meer naar voren komen.” Wat andere bandjes niet altijd lukt deze avond, lukt band uit Amsterdam/Utrecht wel. De zaal staat namelijk propvol, van voor tot achter aan de bar. Het recept is psychedelische sixties bluesrock, en dat recept smaakt uitermate goed. Muzikaal gezien put de band uit o.a. Led Zeppelin, The Beatles en Jack White, en ook DeWolff is terug te horen. Het is lang, wild en naar het einde toe compleet uitzinnig en explosief. Het publiek beweegt, hetzij nog wat voorzichtig. Toch zegt het veel dat, naarmate het optreden duurt, er steeds meer hoofden nieuwsgierig om de deurpost heen proberen te kijken. De band werd door OOR bestempeld als een van de beloftes van 2014, en die belofte wordt op Paardpop ineens heel aannemelijk.

Met Jett Rebel als afsluiter van de Minstrel Stage is de grootste naam van de avond genoemd. Multitalent Jelte Tuinstra is als 3FM Serious Talent en een Megahit bij dezelfde radiozender flink op weg naar landelijke bekendheid. Die status wordt terecht beloond met een volgepakte zaal, waar inmiddels niemand meer bij kan én mag. Gewaagd opent hij met één van z’n bekendere liedjes Louise, dat als een duiveltje de rest van de avond in je hoofd blijft zitten. Jett Rebel is een meester in het componeren van catchy popliedjes en vanavond blijkt dat die live uitstekend uit de verf komen. Vanaf het eerste moment wordt er gedanst en de energie spat van het podium. Naar mate zijn set vordert, weet je: hier wordt gladde pop met een rockend randje bedreven, maar wel van de bovenste plank. Prince meets Lenny Kravitz, zeg maar. Lucas Hamming, net klaar met zijn set in de IDK-acoustic bar en nog wel in voor een feestje, stuitert voorbij wanneer Do You Love Me At All wordt ingezet. Wie na vanavond nog geen genoeg kan krijgen van Jett Rebel, kan later dit jaar in Hedon terecht, waar hij eind mei te bewonderen is.

Paardpop kan terugkijken op een volwassen indoorfestival waarbij een flinke dosis aan muzikale kwaliteit niet ontbrak met uitschieters als The Silverfaces, Prestcold Molly en Jett Rebel. De organisatie wist voor de jubileumeditie weer scherp te programmeren en mag het festival inmiddels als een belangrijke schakel zien binnen het jaarlijkse muziekaanbod in Zwolle.