Matige thuiswedstrijd Vandenberg's MoonKings

Opstartproblemen voor Enschedeërs

Tekst: Peter Prangsma / Foto's: Karen Wijnen. ,

Wereldberoemde Enschedeër Ad van den Berg loopt al een tijdje mee in de wereld van de stevige bluesrock. Bekend geworden door Vandenberg en Whitesnake schreef hij voor laatstgenoemde ruim vijftien jaar geleden zijn laatste muziek. Vanavond staat hij met zijn band in Atak voor de release van 'MoonKings', met ondersteuning van The Road Home.

"De fouten zijn geïmproviseerd, dat is niet ingestudeerd", lacht Van den Berg het enigszins slordige spel van zijn band Vandenberg's MoonKings weg na 'Steal Away'. De band oogt wat ongemakkelijk en het geluid is ook niet om over naar huis te schrijven. Het is voor de bandleden nog even zoeken bij hun eerste optreden. De enthousiasme van het publiek sterft een beetje weg na een sterk begin met' Line of Fire' waarbij de fretflitser met de regelmaat van de klok over de hals van zijn gitaar vliegt.

De muzikanten van openers The Road Home zijn stukken beter op elkaar ingespeeld. De band speelt aanstekelijke punkrock en staat vol zelfvertrouwen op het podium. De zaal is ondertussen al propvol, waarbij mensen over het balkon heen hangen. "Het is ons gelukt", wordt er naar vrienden en familie in de zaal geroepen. De bandleden zijn duidelijk blij hier te staan en verdienen het ook. De mannen krijgen terecht veel applaus na een akoestisch nummer dat sterk doet denken aan Defeaters akoestische werk.

Waardering is er ook voor de eerste single van MoonKings: 'Breathing'. Het liedje met een hoge meezingfactor komt stukken beter over dan op de cd. Zanger Jan Hoving blinkt hierbij uit. Hij klinkt veel natuurlijker dan op het album en oogst lof, ook van Ad zelf die hem complimenteert. Beweging in de zaal is er bij het energieke 'Leeches', maar de meeste vuisten gaan toch de lucht in bij covers van zijn oude bands.

'Burning Heart' wordt door iedereen uit volle borst meegezongen en ook 'Here I Go Again' krijgt dezelfde behandeling. 'Pushing Me' van Manic Eden en 'Judgement Day' van Whitesnake zijn duidelijk minder bekend, waardoor het enthousiasme van het publiek weer wat bekoeld. Een klein beetje misplaatst zijn covers van bands waar Van den Berg niks mee te maken heeft gehad. 'Superstition' en 'I Put A Spell On You' worden met gemengde gevoelens ontvangen.

Het publiek komt duidelijk voor de persoon Adrian Van den Berg naar Atak. De fans komen uit alle uithoeken van het land waarbij er buiten een kaartje wordt verkocht door iemand uit Zeeland, die "absoluut geen winst wil maken". Vanavond zijn er opvallend veel jonge mensen aanwezig die waarschijnlijk nog niet eens geboren waren toen Ad furore maakte met Vandenberg. Ook de oudere garde is goed vertegenwoordigd. Ads muziek maakt bij hen nog steeds veel los zoals bij een op leeftijd rakende oude vrouw die met handen vol met bier door de zaal heen snelt. Tijd maakt hij ook voor wat handtekeningen vlak voor de toegift met onder andere 'Nothing Touches' en 'One Step Behind'.

Hoogtepunt is wellicht wel de drumsolo van Mart Nijen-Es. De ex-drummer van The Road Home blinkt vanavond uit en zijn 'moment' is krachtig en strak zoals zijn spel de hele avond al is. Hij houdt de muziek nog enigszins bij elkaar. Van den Berg erkent zelf ook dat niet alles van een leien dakje ging. Na afloop zegt hij dan ook dat het "veel leuker voor ons was dan voor jullie". Het is jammer dat de band deze opstartproblemen kent, want het is duidelijk dat er veel meer inzit bij deze getalenteerde muzikanten.