Een rondje over het terrein laat zien dat er ook deze editie weer aan alles is gedacht. Voldoende voedseltentjes voor de hongerige festivalganger, een festivalmarkt met het nodige vinyl, t-shirts en tijdelijke tatoeages en straattheater in de meest vreemde vormen. Maar het draait natuurlijk vooral om de muziek en daar is met zeven podia genoeg van te vinden.
Dauwpop: een festival met voor elk wat wils
Sterke line-up zorgt voor gevarieerd programma
Dit jaar is het alweer de 18e editie van Dauwpop. Op het terrein aangekomen is het al redelijk druk en de zon laat zich af en toe zien. De aangename temperatuur in het bos laat weten dat dit een prachtige festivaldag gaat worden.
Op het King King Terrace, de binnenplaats van de King King-kerk, staat Arthur Adam. Deze opkomende singer-songwriter is op veel festivals in de provincie te vinden en daarom kan ook Dauwpop niet overgeslagen worden. Vanwege de wat afgelegen plek van het terras, is het niet bijster druk, wat jammer is. Arthur brengt namelijk mooie, gevoelige nummers die gehoord moeten worden. Zijn afwisselende gitaarspel zorgt voor een mooi begin van de dag. Later op de dag wordt dan ook een hek verplaatst, waardoor het terras ook vanaf het hoofdterrein bereikbaar is.
In de Jägermeister Rock Arena is de beurt aan Drive Like Maria, als vervanger van The Minutes. Met een nieuw album op zak, laten deze Belgische-Nederlandse rockers zien wat ze in huis hebben. Ondanks het relatief vroege tijdstip, half een, weten ze de tent mee te krijgen. De muzikanten zijn goed op elkaar ingespeeld en brengen sterke set van rock, blues en stoner. De vergelijking met Foo Fighters en Queens of the Stone Age is snel gemaakt, maar dat maakt het publiek op Dauwpop niet minder enthousiast.
Verderop, achter de Schlager-tonen van het Enge Bos en de Duitse variant het Böse Wald, vind je het Passoa Beach House. Een grote danskuil, met de DJ-booth hoog in de bomen en dé plek voor de liefhebbers van dance. Hier staat Merdan Taplak zijn set te draaien. Deze Belgische DJ heeft vooral bekendheid verworven met zijn liveband, waarmee hij Balkan Beats combineert met elektronische dansmuziek. Ook zonder band zorgt hij ervoor dat de voeten van de (zand)vloer gaan.
Snel door, want op de King King stage staat Greg Holden te spelen. Ondanks de dreunende herrie van Nederlandstalige hits in het naastgelegen Enge Bos, weet hij een intieme sfeer te creëren. Dat hij de laatste tijd veel naamsbekendheid heeft gekregen mag duidelijk zijn, het podium in de vorm van een kerk is overvol. Gevoelige gitaarliedjes wisselen zich af met meer uptempo nummers en dat bevalt het publiek goed. Vorige maand wist hij in Popfront Zwolle twee shows uit te verkopen, maar ook voor festivals lijkt hij in de wieg gelegd.
Terwijl Chef’Special een show weggeeft op het Jupiler Mainstage, staat op het King King Terrace iets wat totaal tegenovergesteld is. In het digitale tijdschema wordt hij aangekondigd als Tommy Ebben & the Small Town Villains, maar vandaag heeft hij maar één Villain meegenomen. Dit is niet de minste, namelijk het nieuwste lid Matthijs Barnhoorn. Met Tommy op gitaar en Matthijs op viool, brengen ze sfeer op het terras en spelen ze de nummers in uitgeklede versie. Gelukkig doet dit niet af aan de kwaliteit. Ze gaan beiden zo op in hun spel, dat ze zelf de tijd vergeten. Toen Tommy Ebben aan het publiek vroeg hoe laat het was, kon deze hem helaas niet overtuigen dat ze nog een uur hadden.
Na deze sfeervolle set op het terras, is het tijd voor Paceshifters om de kerk plat te rocken. Bij het intro vraag je je af of je wel bij de goede band staat. Deze twijfel wordt weggenomen zodra de jongens het podium opkomen en direct starten in de hoogste versnelling. Het geluid in de kerk is erg goed en de rauwe energie spat van het podium. Je kunt horen dat ze bij de opnames van hun plaat in Amerika veel ervaring hebben opgedaan. Iets wat het publiek alleen maar kan waarderen. Met raggende gitaren en strakke drums blaast Paceshifters bijna het dak van de kerk. Kleine jongens worden groot.
Dan verplaatsen de bezoekers zich richting de mainstage voor het optreden waar iedereen naar heeft uitgekeken: The Kyteman Orchestra. De spanning in de tent is voelbaar, wanneer het podium wordt opgebouwd. Na een uitloop van een kwartier is het dan eindelijk zo ver en stapt Colin Benders, alias Kyteman, het podium op. Met zijn capuchon over zijn hoofd komt hij over als een schuchtere jongen, het beeld wat we inmiddels van hem kennen. Maar zodra de eerste tonen van het orkest starten, is daar niets meer van te merken. Waar het Hiphop Orkest vorig jaar voornamelijk de rappers vooraan zette, werd er nu aanzienlijk meer aandacht geschonken aan de individuele muzikanten.
Met een orkest van maar liefst 70 man, zijn er wel bekende gezichten te ontdekken. Zo is er weer plek voor rapper Pax, Blaxtar, Omar Souley en Reazun, maar zijn ook de virtuoze violisten en blazers niet vergeten. Nieuw zijn de opera-zangers en een volledig koor, die zorgen voor een prachtige extra laag in de nummers. Hoewel Colin voorheen onlosmakelijk verbonden was met zijn trompet, richt hij zich nu meer op het dirigeren. Bij twee nummers speelt hij zelf mee, wat zorgt voor luid applaus in de zaal. The Kyteman Orchestra weet een mooie mix te brengen tussen klassiek en modern, tussen lichte hiphop en zware melodieën. Deze variatie zie je ook terug in het publiek. Van kinderen tot ouderen, iedereen geniet zichtbaar van de bombastische klanken die van het podium komen. Anders dan we gewend waren, maar misschien zelfs wel mooier.
Met het kippenvel nog hoog op de armen, wordt de buitenwereld weer zichtbaar. Tijd om weer te ontdekken hoe de sfeer op de rest van het terrein is. Onderweg naar de Passoa Beach House komt het opstuivende zand je tegemoet. Achter de draaitafels zijn voor het Zwolse publiek drie bekende gezichten te zien: Pauluz, $imon en HNK. Het is tijd voor Sabotage. Dit dansfeest, wat gestart is in poppodium Hedon, heeft zich in korte tijd weten te verplaatsen buiten de stadsgrenzen. Ook Hellendoorn schuwt de dansvloer niet en het publiek gaat los alsof hun leven ervan afhangt. De toevoeging van een gigantische opblaasbare schildpad, maakt het feest compleet.
Bij King King Terrace staat een opvallende band op het podium. Na een blik op het programmaboekje blijkt te gaan om Larry And His Flask. Deze Amerikaanse band, mét baarden, brengt een combinatie van folk, gypsy, blues en punk. Op het festivalterrein is het inmiddels etenstijd en zie je een aantal mensen even een momentje rust zoeken op één van de boomstronken of terrassen. Op het terras van de kerk is daar echter niets van te merken. Het enthousiasme van Larry And His Flask is aanstekelijk, de muziek feestelijk en opzwepend en stilstaan is dan ook onmogelijk.
Tijd om op te laden en waar kun je dat beter doen dan bij Case Mayfield. Deze excentrieke singer-songwriter mag vandaag preken in de King King-kerk. Waar hij op twitter regelmatig aan het rellen is, heeft hij op het podium echter weinig te zeggen. Mayfield moet het muzikaal opnemen tegen Larry & his Flask, die vlakbij nog op het King King Terrace staan te spelen. “Als jullie ons niet horen kan dat kloppen, want ik hoor ook niets”, alsdus Case met zijn eeuwige glimlach. De kerk staat voor driekwart vol als hij zijn eerste nummer inzet. Hij speelt nummers van zijn debuutplaat The Many Colored Beast. Pas wanneer de band op het terras klaar is, weet hij het aanwezige publiek pas echt goed in zijn wereld te betrekken. De ingetogen liedjes worden gewaardeerd, maar bij Twitch gaan ook de voetjes van de vloer. Zelf geeft hij aan het lastig te vinden om op festivals te spelen, maar zijn optreden op Dauwpop kan niet anders worden beschreven dan overtuigend. Het publiek verlaat met een tevreden gevoel de tent.
In de Jägermeister tent staat The Deaf. Deze band, met Spike van Di-rect als frontman, speelt hun show met volle overtuiging. Rechtstreeks uit Den Haag, de beatstad van Nederland, brengt The Deaf een mix van garage, punk en rock ’n roll. Schreeuwend met een Haags accent, weet Spike het publiek op te peppen. Extra opvallend is de bassiste, Miss Fuzz, die met haar zoete stemgeluid een vrouwelijk tintje weet te geven aan de ruige nummers. Maar dit maakt het niet minder rock ’n roll.
Tijd om verder te gaan met de garagerock van Bombay Show Pig. Dit duo zorgt voor een goede dosis energie op het festival. Strak drumwerk van drummer Linda van Leeuwen en catchy gitaarrifs van gitarist Mathias Janmaat, aangevuld met een aantal samples en gitaarloops. Waarom een hele band vormen als het ook met z’n tweeën kan? Het publiek weet de muziek te waarderen en maakt er, met behulp van de nodige alcohol, een feest van. De beveiliging staat in de buurt, maar dat blijkt nergens voor nodig. Bombay Show Pig weet hun show goed te doseren en het publiek geniet.
Iets later dan gepland betreedt André Manuel het podium. Ditmaal zonder zijn nieuwe band Dancing Dollekamp, maar alleen met een gitaar. Het publiek is nieuwsgierig naar deze cabaretier uit Diepenheim. Het optreden verliep niet erg soepel, maar dat is André Manuel niet te verwijten. Een orgel wat de technici niet aan de praat kregen, de show van Automatic Sam die overlapte met zijn optreden, maar het mocht de pret niet drukken. Het publiek deed een aantal stappen dichterbij en zo ontstond een intieme cirkel om het podium. Humor en muzikaliteit, zoals alleen André Manuel dat kan.
Het festival is bijna ten einde. Een kijkje bij mainstage laat zien dat Within Temptation nog steeds populair is. Theatraal, met een extra verhoogd podium voor de drummer en toetsenist en sprookjesachtige beelden op een groot scherm, aan alles is gedacht. Wanneer ze hun eerste hit ‘Ice Queen’ inzetten, zingt het publiek luidkeels mee. Kwaliteit, maar niet verrassend.
Anders is dat op het King King stage, waar de mannen van Automatic Sam staan. Deze band combineert 70’s hardrock met blues en garage, aangevuld met psychedelische rock. Een prima combinatie om de laatste energie kwijt te raken en daarmee een prima afsluiter van een fantastisch festival.