Mr. Polska…. Is het hip-hop? Is het dance? Is het dubstep? Wat het ook is, het is origineel, hard en verkoopt de kleine zalen van poppodia door heel Nederland uit. 3voor12 checkt zijn show in Metropool, om te zien hoe hij het er live van afbrengt.
Bij aankomst in de zaal valt op dat het publiek relatief jong en hip is. Dit is niet de standaard hip-hop crowd, maar met name een bonte verzameling tieners wiens hormonen om één ding vragen: losgaan.
Voor het zover is, dienen we een kleurloze support act uit te zitten: Donson. Trefwoorden: beats van anderen, nietszeggende lyrics, Vlissingen. Het lijkt alsof hij graag op een podium wil, maar de creativiteit en bevlogenheid mist om het met iets interessants te vullen. Hij wil graag, maar dit zou niet genoeg moeten zijn om zijn aanwezigheid te verklaren in het voorprogramma van één van de heetste acts van dit moment. Desondanks danst een klein gedeelte van de zaal zich warm, in afwachting van de komst van de Pool van het Jaar.
Tijdens zijn “Waardevolle Gezelligheid”-tour maakt Polska van de gelegenheid gebruik om het publiek nader kennis te laten maken met de andere leden van zijn rapgroep Nouveau Riche. De show begint dan ook met JeBroer, door hemzelf omschreven als “Young, blank en I don’t give a fuck” – tevens de titel van zijn opkomende EP.
Het grappige aan JeBroer is dat zijn tracks (zoals “Andere Moer”, “Aso” en “Vriendje”) een opstandig en uitdagend karakter hebben, terwijl hij zelf een sympathieke indruk maakt. Zijn kale hoofd, spieren en tatoeages doen niets af aan zijn gerichtheid op het publiek, waar hij tijdens de show regelmatig handen en boksen aan uitdeelt. Hij lijkt graag te willen dat iedereen het naar zijn zin heeft. En dat lukt uitstekend, gezien het merendeel van het publiek de hooks van zijn liedjes vol overgave meebrult. Een typisch geval van ruwe bolster, blanke pit.
Dan komt zijn Nouveau Riche-collega Leo op, die het publiek aanspoort om Mr. Polska te lokken door “hier is wodka!” te roepen. En ja hoor, op de onmiskenbare stuitersound van “Op de bankerte” stuift hij het podium op en begroet ons met een luidkeels “siëma”! De energie in de zaal verandert direct. De likeable Pool weet als geen ander hoe hij zijn publiek moet opzwepen door middel van zijn onuitputtelijke enthousiasme en dat van zijn backups.
Ook hij maakt een sympathieke indruk. Dit wordt vergroot doordat hij zich regelmatig direct tot het publiek richt, en vertelt over hoe blij hij is voor een uitverkochte zaal te staan, na daar jaren voor te hebben gewerkt. In tegenstelling tot andere rappers en zangers die een vergelijkbare routine doen klinkt hij wel positief en oprecht. Zelfs als hij even flink losgaat op “Trollers” – Pools voor “vervelende wijven die in de achterkant van de bus bezig zijn op hun BlackBerry terwijl ze een liedje van Nicki Minaj draaien”.
Polska doet een aantal albumtracks als “Bolle Man”, “Jochie” en “Onzekere glimlach”, en de zaal blijkt zich de teksten daarvan uitstekend te herinneren. Tussen de zachte en harde stukjes – hoewel dat een relatief begrip is bij de beats van Boaz – gaat het niet altijd goed met het volume van zijn microfoon, zodat hij niet altijd evengoed verstaanbaar is. Ook klinkt hij een beetje schor, zeker als hij zachter rapt. Gelukkig wordt dit ondervangen door zijn backups. Een speciale vermelding voor Leo, die onvermoeibaar de zaal blijft opzwepen. Een uitstekende stage presence.
Dat is waar het om lijkt te draaien deze avond: om “wildernis”, zoals Polska het noemt. Na zijn sologedeelte roept hij alle jongens van Nouveau Riche erbij (Jebroer, Steph, Leo en Digitzz) en volgen groepstracks als “Zo Heet”, “Uit Me Plaat” en “Electronische Dierentuin” met een gastoptreden van Ronnie Flex. Deze oogt duidelijk meer op zijn gemak dan tijdens zijn studiosessie bij 101 Barz, waar hij zo zenuwachtig was dat hij zijn excuses maakte met de woorden “Ik ben geen professional, ik doe gewoon mijn best”. Vanavond toont hij dat hij wel degelijk presence heeft, hoewel hij een weg te gaan heeft voordat hij op hetzelfde aura-level zit als de Nouveau Riche rappers.
Er komen ook nog een aantal solotracks voorbij, Steph met “Kippenhok” en Leo met “Pomp Les Volumes”. Vooral op die laatste gaat het publiek ape shit, ondanks dat Leo door zijn enorme snelheid meestal niet te verstaan is. Ook Boaz draait in de encore een aantal beats afkomstig van zijn aankomende soloproject, en de mensen op het podium gaan zo mogelijk het hardst van allemaal.
Al met al lijkt dat de strekking van de avond: Een optreden van een vriendengroep die muziek heeft gemaakt en daar samen met een heleboel anderen graag los op gaat. Aan de voldane smoeltjes van artiesten en publiek te zien, is dat meer dan geslaagd.