Afgelopen weekend stond in het teken van de festivals Ell Niño (zaterdag) en Tispelpop (zondag), beiden een begrip in Midden-Limburg. Laatstgenoemde viert dit jaar haar 25-jarig bestaan, de ander ademt al 15 jaar muzikale energie.
Als fervent bezoeker van dit soort intieme en kleinschalige festivals valt het op dat ze de afgelopen jaren een ware metamorfose hebben doorgemaakt. De sfeer is veranderd van het ruige, vuile anarchistische rock ’n roll gevoel, waar de tot duivelshoorns gevormde vingers veelvuldig in de lucht werden gehouden en “hell yeah” en "bier" de meest genoemde woorden waren, tot een vorm van sociale ouderbijeenkomsten, waar moeders er lekker op los klessebessen terwijl ze bezig zijn met het checken en voorbereiden van de babyfles, pogingen doen hun kroost bij elkaar te houden en vervolgens samen met deze naar het vaste kwartiertje op het springkussen gaan. Pappa’s keuvelen ondertussen al zittend op bankjes, rustig onder het genot van een biertje, over het afgelopen EK, de Tour en de Olympische Spelen, daar waar de dames zwemestafette toch echt wel had moeten winnen. Jammer, maar zilver is ook mooi! De op de achtergrond spelende bands zijn tot een prettige bijkomstigheid verworden.
De grijze haren van het Limburgse festivalpubliek
Vormt slechts traditie de toekomst van kleine intieme festivals?
Een overpeinzing van een festivalweekend waar nostalgie, traditie, jaarlijks weerzien, effe bijkletsen en herkauwen van vroegere tijden onder het genot van een pilsje de toverwoorden zijn. Is er een toekomst voor festivals waar de gemiddelde leeftijd van de volwassen bezoekers ieder jaar toeneemt?
Ook het festivalterrein heeft een make-over gehad. Daar waar vroeger half tot geheel zatte jongeren al dansend vrolijk meedeinsden op de muziek, zien we nu steeds meer kinderwagentjes in ons gezichtsveld verschijnen. Baby’s worden, al dan niet voorzien van een koptelefoon, op schouders gedragen en het iets oudere kroost rent kris kras door elkaar over het veld. Kinderanimatie is dan ook vaste prik geworden voor een festival organisatie. Naast de vaste old skool frietkramen worden gezellige koffiecorners toegevoegd die overigens wel erg vrolijk en gezellig ingericht zijn. Een barbecue wordt bijna als gemis gezien.
Geheel in de trend van de stijgende gemiddelde leeftijd van het volwassen publiek passen Ell Niño en Tispelpop ook hun line-up aan, zo spelen op Ell Niño dit jaar bands als Rage On Stage, coverband van Rage Against The Machine, ons 30 plussers wel bekend en Blow Ya Top (ex-ZZ Top coverband) die tegenwoordig hun helden van weleer eren met eigen nummers. Op Tispelpop wordt als headliner Bettie Serveert geprogrammeerd, een band waar ook al de tand des tijds heeft toegeslagen. Helaas voor ons, fans van het eerste uur, speelt laatstgenoemde geen “Bettie Serveert plays Palomine” zoals op Dauwpop, maar wordt vooral nieuwere werk ten gehore gebracht. Slechts een enkel nummer en het slotakkoord in de vorm van het bekende “Palomine” als toegift, doen ons luid meeschreeuwen. Ondanks het gebrek aan bekende nummers, speelt Bettie overigens een puike show en gaat het lekker gevulde plein even los.
Is het bovenstaande een verkeerde ontwikkeling? Nou nee, persoonlijk houd ik er erg van en zet ik ieder jaar al vroeg de data van alle festivals weer in mijn agenda. Ik zeg steevast afspraken en verplichtingen met familie en overige vrienden af, plan verlof rondom de festivals en kijk vol weemoed uit naar het nieuwe seizoen. Dan kan ik weer lekker bijkletsen over het afgelopen jaar en zie ik weer wie zijn gezin heeft uitgebreid met een nieuwe telg. Ook blijf ik zo op de hoogte van alle ontwikkelingen op het gebied van kindervervoer. Tot slot verheug ik me ook enorm op de fantastische bands die op de vele (vaak gratis toegankelijke) podia te horen zijn.
Het enige wat rest is de vraag of dit soort festivals een toekomst hebben als ze vooral bezocht blijven worden door een ouder wordend publiek en dus jongeren slechts sporadisch aanwezig zijn.
Worden dit soort festivals qua gemiddelde leeftijd de kleinere broertjes en zusjes van Bospop? Laten we het hopen van niet. Ligt hier een taak voor de organisaties? Spelen ze te weinig in op de meestal minder drinkende jeugd, of gaat de jeugd simpelweg voor de meestal duurdere en grotere festivals? De tijd zal het leren.
Voor wie er geen genoeg van kan krijgen (waaronder ondergetekende), 11 augustus is het de beurt aan Minirok , vervolgens op 19 augustus Sjwaampop. De maand september sluit het festivalseizoen af met het relatief nieuwe festival The Abbey Sessions op 2 september en Bruis Masstricht op 8 en 9 september.
Hope to see you all next year... Overigens, het was een fantastisch weekend..... compliment aan alle organisatoren en vrijwilligers.