De Zwarte Cross is een beschaving op zich. Met (over het algemeen) sfeerbeheer in plaats van kleerkasten die je om de meest idiote redenen de deur uit werken en fatsoensregels waar de rest van Nederland nog wat van kan leren. Net als in real life heeft men op de Zwarte Cross te maken met een set ongeschreven regels. Al valt makkelijk voor te stellen dat dit op het festival net iets soepeler gaat.

Het festival waar alleen het bord ‘toiletten’ al voldoende is om als toilet te dienen. Of de bar. Waar de één zijn blaas leegt en tegelijkertijd een gesprekje voert met de persoon die wacht op tien bier. En incasseren kun je leren: zo stond de jongen met een wel zo ernstige hoofdwond dat het bloed door het verband heen lekt gezellig te proosten met de veroorzaker en bedankte de geschokte Randstedeling haar huwelijksaanzoek van een boer op klompen met een stevige knuffel.

Bij een ruig festival als de Zwarte Cross voelt elke ouder de dringende behoefte om de kleintjes goed te beschermen tegen alle indrukken die nog niet voor de kinderoogjes bestemd zijn. Optie één: achter slot en grendel in het Blagenparadijs, waar op professionele babysitters na niemand langer is dan 1,40 meter. Hier worden ze vakkundig opgepept en uitgeput met onder andere muziek van Jovink en Warboel, heel veel schmink, suiker en ander vermaak.

Daarnaast werd Tante Rikies eigen kinderboek voor het eerst op de jonge Zwarte Crossers getest. Door Mark Tuitert. Bernard Bodt was erbij: “Een ontzettend leuk initiatief, zo’n Achterhoeks voorleesboek. Maar Mark Tuitert is een Tukker, dus het was meer Achtertuks. Hoe dan ook, de blagen luisterden ademloos en hingen echt aan zijn lippen.”

Ook buiten de hoge muren van het Blagenparadijs vermaken de kinderen zich prima. Terwijl de ene kleuter vrolijk meedanst op Plage van Crystal Fighters, ontvangt de ander onder luid gejuich een wave van vijftien man na een enthousiaste vrije trap met een leeg waterflesje. Uitgeput? John Boerdam zag met eigen ogen dat een middagdutje in de buggy ook mogelijk is op grofweg dertig meter van het snoeiharde Airbourne.

Bij aankomst op station Lievelde (“station Lichtenvoorde-Groenlo, hier kunt u overstappen op de bussen naar Lichtenvoorde en Groenlo”) loop je meteen tegen boergondische streekproducten aan: de Grolsch-kraam van het lokale hotel. Met een klein team zorgt het hotel voor bier en friet voor de Crossers van ver. Werkdagen van minimaal twaalf uur, maar de sfeer maakt het dubbel en dwars goed: “Zaterdagavond kwamen er twee mannen aan de bar die nog even een biertje wilden drinken voordat ze de trein terug naar Friesland pakten. In twee uur tijd hebben ze ongeveer honderd biertjes besteld, wat uitgedeeld en er op het stationsplein een feestje van gebouwd. Rond een uur of tien vroeg ik of ze nog wel thuis konden komen, maar dat maakte ze niet gek veel meer uit!”

Zodra een willekeurige bezoeker zomaar een notitieblok uit zijn of haar tas tovert en zich ontpopt als 3voor12’er, kijkt men wel even wat vreemd. Die paar vreemde blikken zijn het punt niet, maar onze Rik de Winter werd er behoorlijk mee te kijk gezet. “Bij Giant Tiger Hooch werd behoorlijk veel en gezellig geouwehoerd tussen de liedjes door. Op een gegeven moment komt de vraag van zanger Jeroen Ligter of er ook nog mensen van 3voor12 bij zijn. Ik steek voorzichtig mijn hand op. ‘Wel een leuk stukje schrijven hé’. Ik knik, en houdt met schrijfblok de lucht in. ‘Kom eens even laten zien wat je al hebt’. Vertwijfeld gebaar ik of hij bedoelt dat ik de veranda van de Bayou op moet komen. ‘Lees een even voor wat je al hebt staan’. Ik klim het podium op en ga voor de microfoon staan. ‘Tot nu toe heb ik opgeschreven dat het echte Amsterdamse ouwehoeren zijn, en verder nog niks’. De mondharmonicaspeler geeft me een biertje, en ik mag weer gaan.”