Wat hier gebeurde was bijna niet te beschrijven: frontman Dave Crow toverde al beatboxend een heel drumstel uit zijn strot en wist met zijn show een constante dialoog met het publiek te voeren. Een weergaloze Nieuw-Zeelandse tweemansinterpretatie van blues die met zo veel enthousiasme en vernuft gebracht werd dat het publiek bij de Boog zich na afloop verdrong om een cd te bemachtigen - behalve dan de man die er tijdens het optreden één tegen zijn hoofd gegooid kreeg. Heymoonshaker was dé verrassing van dit Valkhof.
Lees de recensie van Heyta Melssen over Heymoonshaker.
#vf14 De top tien van het Valkhof Festival 2014
Met erenotering voor o.a. Heymoonshaker, Daniel Norgren en Son Lux
Dat was het weer voor dit jaar: het Valkhof Festival 2014 is ten einde gekomen. Een week lang stond het pittoreske Nijmeegse parkje weer garant voor stampende rock, nieuwe indiehypes en dansbare elektronica. 3voor12 gelderland begaf zich zeven dagen met veel plezier richting Arc, Boog, Voerweg en de St. Stevenskerk en stelde uit al haar recensies een top tien samen.
1. HEYMOONSHAKER
2. GRUPPO DI PAWLOWSKI
Toen dEUS-lid Mauro Pawlowski quasi-nonchalant het podium opwandelde, leek in niets een psychotische duivelsuitdrijving aanstaande. Vijf minuten later bleek het publiek echter onderdeel te zijn geworden van een diabolische confrontatie, die hen uiteindelijk vervreemd, verward dan wel verafschuwd achterliet. Gruppo di Pawlowski wist zaterdagavond op knappe wijze muzikaal experiment en een uitdagende performance te binden in een kleine 45 minuten.
Lees de recensie van Thom Klompenhouwer over Gruppo di Pawlowski.
3. DANIEL NORGREN
Niemand leek er echt veel zin in te hebben: direct na de indrukwekkende minuut stilte en het uitfadende You’ll Never Walk Alone betrad Daniel Norgren zwijgend met zijn vierkoppige band het podium. Toegegeven: een deel van het publiek was nog met de gedachten ergens anders en leek de rest van het uur ter compensatie te gebruiken voor die ene minuut zwijgen. De rest werd gegrepen door de fijnzinnige bluescountry van de Zweed, die door zijn bekwame gitaarspel en rauwe uithalen de avond nog wat intenser maakte dan hij al was. Een optreden voor de liefhebbers, maar voor wie zich eraan overgaf wel één van de mooiste deze week.
4. THOMAS AZIER
Een half uur van tevoren stond het al vol bij de Arc: de buzz rondom Thomas Azier bleek terecht op het Valkhof Festival. Want de ooit in Leiderdorp geboren, maar al jaren in Berlijn woonachtige producer/muzikant deed met zijn Hylas-tour ook Nijmegen aan. Daar wist hij de ideale balans te vinden tussen zang en knoppendraaien. De futuristische elektropop leidde ondanks enkele technische problemen uiteindelijk tot daverend applaus en gillende meisjes.
Lees de recensie van Jaël Niesink over Thomas Azier.
5. SON LUX
Wie Son Lux eerder zag, kon niet anders dan terugkeren op het Valkhof. Maar ook nieuwkomers werden verwelkomd in de wereld van Ryan Lott. Met gecontroleerde stem bezong hij zijn levensfilosofie tegen de achtergrond van een moderne symfonie met ongekende suspense. Son Lux wisselde fijne gitaartonen en toetspartijen af met dreunende elektronica en speelde op maandagavond constant met de verwachtingen van de luisteraar, die zich aan de Voerweg een uur lang gewillig liet meeslepen.
6. CONOR OBERST & DAWES
We waren een beetje bevreesd dat Conor hier vooral de slappe niemendalletjes van Upside Down Mountain ten gehore zou brengen, maar niets bleek minder waar. Met Dawes als kleurloze doch technisch perfecte begeleidingsband en een begeesterde Conor Oberst zag het Valkhof een sterke set die overwegend leunde op Bright Eyes-materiaal. De Amerikaan toonde zich 75 minuten lang een waardige afsluiter voor de maandagavond.
Lees de recensie van Robin Oostrum over Conor Oberst & Dawes.
7. NAVARONE
In 2010 mochten ze het in de ruïne proberen, vorig jaar was er die sterke show aan de overkant bij Festival Op ’t Eiland, maar dit jaar was dan eindelijk het hoofdpodium van het Valkhof aan de beurt. Na een fraai akoestisch optreden in de Stevenskerk op zaterdag beloofde Merijn van Haren dat er zondagavond gebeukt zou gaan worden: de belofte werd moeiteloos ingelost en Navarone kende de glorieuze thuiskomst die het zeker na het prachtige tweede album Vim And Vigor zo verdiende.
8. JETT REBEL
Net als Navarone mocht Jett Rebel zowel in de kerk als op het hoofdpodium zijn kunsten komen vertonen. Vooral zijn intieme show in de Stevenskerk bleek indrukwekkend: met veel gevoel en venijn in zijn pianospel en stem liet hij zich emotioneel zien bij nummers over zijn moeder of dat-ene-meisje-van-toen. Tel daar de covers van The Beach Boys en Joni Mitchell bij op en je snapt waarom het publiek werd getrakteerd op één van de hoogtepunten van deze week.
Lees de recensie van Thijs Schamp over Jett Rebel in de St. Stevenskerk.
9. MOUNTAIN STATES
Woensdag werd het voor het eerst echt warm, en meteen stond daar een dreampopband die de loomheid wist te vangen in catchy gitaarlijntjes en echoënde zangpartijen. De voorzichtige hype rondom de Nijmeegse Mountain States werd waargemaakt in een set waarin het publiek ook enkele nieuwe nummers voorgeschoteld kreeg. Daar gaan Nijmegen en Nederland nog veel plezier aan beleven.
10. SAN FERMIN
San Fermin maakte gezien de gelaagde composities van muzikaal brein Ellis Ludwig-Leone erg nieuwsgierig naar de live-uitvoering. Op plaat werkten meer dan twintig muzikanten mee, van wie er acht ook op het Valkhof te zien waren. Ja, de barokpop van San Fermin leek nog steeds geregeld op een mix van Sufjan Stevens, The National en Dirty Projectors. Maar de Amerikanen gaven een knap optreden waarin vooral de jarige drummer excelleerde met zijn variërende maatsoorten en ritmes.