Je gelooft het niet als je zijn repertoire bekijkt, maar Conor Oberst is pas 34 jaar. De Amerikaan mag zich vooral dankzij zijn negen Bright Eyes-albums bij de grootste namen van deze Valkhofeditie rekenen. Hij bracht daarnaast vijf solo-albums uit en wist ondertussen tijd te vinden voor samenwerkingen met onder meer M. Ward en Jenny Lewis. Voor zijn in mei verschenen langspeler Upside Down Mountain kwam hij uit bij Dawes, die na het eigen optreden eerder op de avond nu als begeleidingsband van Conor fungeert.

HET CONCERT
Conor Oberst & Dawes, Arc, maandag 14 juli

DE ACT
Singer-songwriter die grossiert in intelligente melodieën en dito teksten. De folkzanger begon op zijn dertiende met het schrijven van nummers in de stijl van Simon Joyner en David Dondero, alvorens hij op zijn vijftiende het Bright Eyes-pseudoniem aannam. Rode draad in Conors teksten zijn – hoe kan het ook anders met Simon Joyner als grootste invloed – de struggles met de mensheid, depressies en zichzelf.

HET MOMENT
Naast de sterke opener Time Forgot komen er slechts twee nummers van de verder tegenvallende laatste plaat langs. Des te meer ruimte voor Bright Eyes-nummers, die met opvallend veel plezier en overtuiging gebracht worden voor iemand die er juist voor koos tijdelijk met een andere band te touren. Conor is al tien minuten over zijn geprogrammeerde uur heen wanneer Dawes het podium verlaat en hij solo met slechts een akoestische gitaar Lua inzet. Alsof het zo gepland is, klinkt bijna gelijktijdig in de verte het geknal van vuurwerk. “What is simple in the moonlight, by the morning never is,” zingt Conor met een grote glimlach. Kippenvel noemen we dat.

HET PUBLIEK
Vergis je niet: hier staan zeker niet alleen mensen die wel eens van Bright Eyes gehoord hebben en wel benieuwd zijn hoe dat klinkt. Op de tiende rij staan nog mensen woordelijk Bowl of Oranges en Another Travelin' Song mee te zingen. Het applaus na afloop is veelzeggend. Een enkeling trekt de a-typische zang van Conor minder goed, maar dat kan de grootste opkomst in het Valkhof tot nu toe niet voorkomen.

HET OORDEEL
We waren een beetje bevreesd dat Conor hier vooral de slappe niemendalletjes van Upside Down Mountain ten gehore zou brengen, maar niets bleek minder waar. Met Dawes als kleurloze doch technisch perfecte begeleidingsband en een begeesterde Conor Oberst ziet het Valkhof een sterke set die overwegend leunt op Bright Eyes-materiaal. Festivalafsluiter waardig.

DE FOTO