Na een indrukwekkende minuut stilte en het langzaam verstommende You'll Never Walk Alone betreedt Daniel Norgren zwijgend de Arc. De Zweed stond vorig jaar maar liefst zestien keer in Nederland, gaf eind augustus 2013 een (teleurstellend) optreden in het Nijmeegse Merleyn en is nu terug voor een show op het Valkhof. Ondanks de omstandigheden en de nog altijd hoge temperatuur maakt Daniel Norgren het vanavond eindelijk waar.

HET CONCERT

Daniel Norgren, Arc, vrijdag 18 juli

DE ACT

Niet zo heel lang geleden werd Daniel Norgren steevast aangekondigd als one man band, maar vanavond heeft hij een vierkoppige begeleidingsband bij zich. Daarmee speelt hij nog altijd veel nummers van het in 2013 verschenen album Buck. Hierop riepen Daniels countryblues en rauwe stem vergelijkingen op met grootheden als Tom Waits. Enkele beschonken live-optredens droegen weliswaar bij aan dat beeld, maar even vaak bleek de whiskey funest voor diens articulatie en timing. Vandaag zien we hoe groot het verschil kan zijn: nuchter blijkt de man uit Borås voor één van de sterkste en meest intense optredens deze week te zorgen.

HET MOMENT

Mede dankzij een bijna bezwerende, tien minuten durende versie van Moonshine Got Me ligt het niveau al snel erg hoog. Daniel is geen man van veel woorden, maar besluit nu toch maar eens een nummer aan te kondigen: "The next song is called I'm A Welder." Foutje van Daniel, ze gaan eerst een ander liedje spelen. Het warrige moment blijkt de inleiding voor het fenomenale trio Whatever Turns You On, I'm A Welder (dan toch gespeeld) en Everlasting Friend. Tegen het eind zorgt een intense versie van Putting My Tomorrows Behind - met Daniel op accordeon - voor nog een laatste kippenvelmoment.

HET PUBLIEK

Een deel van het publiek is nog met zijn gedachten bij de minuut stilte voorafgaand aan het optreden en denkt de rest van het uur te moeten gebruiken als compensatie. Toch worden er zichtbaar meer en meer mensen gegrepen door de rauwe en eerlijke performance van dit Zweedse vijftal. Mooi beeld: vooraan staat een jongeman met zijn armen om zijn ouders heen alle nummers woordelijk mee te zingen.

HET OORDEEL

Eerder deze week zagen we bij Hiss Golden Messenger hoe een band zijn frontman kan beperken. Bij Daniel Norgren zien we hoe het ook kan: de rest speelt volledig in dienst, kijkt elkaar voortdurend aan en begeleidt de fijnzinnige countryblues op een manier die daadwerkelijk wat toevoegt. Daniel Norgren had door de omstandigheden het lastigste timeslot van dit festival, maar geeft één van de allerbeste optredens die we deze week hebben gezien.

DE FOTO