Niet lang geleden was ze nog een tiener in een slaperige Engelse industriestad, nu is Holly Humberstone een van de grootste poptalenten van het moment die op tour mag met Olivia Rodrigo en girl in red. Een bizarre transformatie dus, eentje die de rode draad vormt op haar debuutalbum Paint My Bedroom Black. ‘Ik kreeg soms het gevoel dat ik achterbleef. Dat wilde ik helemaal niet.’

‘I’m gonna paint my bedroom black, I’m gonna paint my bedroom black!’ herhaalt Holly Humberstone vol overtuiging op de titeltrack van haar debuutalbum Paint My Bedroom Black. Haar slaapkamermuren volledig onderdompelen in gitzwarte verf –– dat wil de Engelse singer-songwriter niet omdat ze stiekem nog in die edgy puberfase zit waarin het cool is om géén kleur in je interieur of klerenkast te hebben. Nee, ze wilt zo alle prikkels blokkeren die horen bij het leven van een popster-in-wording. Of ze dat echt zo geprobeerd heeft? ‘Nou, eigenlijk niet,’ biecht ze giechelend op in ons Zoom-gesprek voordat ze wijst naar de muur achter haar. ‘Mijn slaapkamer is nu gewoon grijs, maar misschien moet ik hem voor mijn tweede album wel zwart verven.’

Met frisse, puntige indiepopmengelmoes van Phoebe Bridgers, HAIM en Sigrid, probeert Humberstone op Paint My Bedroom Black te dealen met de manier waarop haar leven in een handomdraai van het ene uiterste naar het andere uiterste schoot. Ze groeide op met drie zussen als dochter van twee artsen in een nietszeggende Engelse industriestad waar vrij weinig te beleven viel, en schreef als kind langzame pianoliedjes over de dramatische perikelen van het schoolplein. Met de tijd evolueerden die basisschoolblues naar de kwetsbare, Bridgers-esque singer-songwritertracks van haar debuut-EP Falling Asleep At The Wheel over de pijnlijke realiteit van volwassenwording. Hiermee brak ze in 2020, midden in de coronalockdown, door, waarna alles in sneltreinvaart ging. 

Discografie

Holly Humberstone

2020: Falling Asleep At The Wheel (EP)
2021: The Walls Are Way Too Thin (EP)
2023: Paint My Bedroom Black

Doom-scrollen in hotelkamers

Prompt werd ze gezien als een van dé grootste popbeloften van het moment, won ze de prestigieuze BRIT Award voor Rising Star (eerder gewonnen door Adele en Florence + The Machine!), pende ze liedjes met de controversiële The 1975-frontman Matty Healy en ging ze vorig jaar op tour met Gen Z-idolen Olivia Rodrigo en girl in red. ‘Touren zorgde echt voor een gekke rollercoaster aan emoties. Het was de eerste keer dat ik voor langere tijd weg van huis was.’ 

Het was een eenzame periode voor Humberstone. ‘Het is heel intens. Het ene moment sta je ergens te spelen om vervolgens ‘s nachts in je eentje thuis te komen in een stille hotelkamer. Ik lag daar dan te doom-scrollen op mijn telefoon terwijl ik mijn vrienden miste en het gevoel had dat ik hen aan het verwaarlozen was.’ Terwijl zij opeens belandde in een gloednieuwe, verwarrende wereld die zó ver verwijderd is van de wereld die ze kende, ging het leven in Grantham gewoon door zonder haar. Ze moest verjaardagen en diploma-uitreikingen van dierbaren missen. ‘Ik kreeg het gevoel dat ik achterbleef, en dat wilde ik gewoon niet.’ 

© Jono White

Een 'rubbish friend' zijn?

Schrijven is voor Humberstone altijd al een therapeutisch hulpmiddel geweest, maar vooral in het afgelopen jaar hielp het haar om haar gevoelens te verwerken, zich beter over deze veranderingen te voelen en dingen in perspectief te plaatsen. Neem het weelderige, synth-heavy ‘Lauren’ waar ze een goede vriendin toespreekt en zich verontschuldigt voor haar afwezigheid, of het country-esque ‘Ghost Me’ waarin Humberstone haar dierbaren smeekt om niet weg te gaan. Die tweede is haar favoriete track op Paint My Bedroom Black. ‘Ik was gewoon heel bang om mijn vorige leven gewoon aan me voorbij te zien gaan via mijn telefoonscherm, bang dat mijn vrienden me zouden vergeten. Het was voor mij heel goed om ‘Ghost Me’ te schrijven en die gevoelens uit de weg te krijgen.’ 

In haar achterhoofd, wanneer al die boze stemmen stoppen met zeggen dat ze een ‘rubbish friend’ is, weet Humberstone heel goed dat ze een ijzersterk supportsysteem om haar heen heeft. Ze kan bijvoorbeeld altijd rekenen op haar drie zussen, waarvan eentje nu in Tokio woont en de inspiratiebron vormde voor ‘Elvis Impersonators’, maar ook op de vrienden die ze al jarenlang heeft. ‘Ik heb niet super veel vrienden, maar degene die ik heb, zijn héél belangrijk voor mij.’ Is er geen sprake van een vreemde balans tussen de vriendin die opeens een popster-in-spé is, en de vrienden die gewoon ‘normale’ levens leiden in Engeland? Als het aan Humberstone ligt niet. ‘Ze geven er eigenlijk geen shit om en zien mij gewoon als Holly. Niemand behandelt me anders en ik kom ook niet weg met meer dingen. Dat is echt wat ik nodig heb: dat ik thuis kom, me normaal voel wanneer sommige aspecten van dit werk zó niet normaal en verwarrend zijn, en dat ik gewoon naar de pub kan gaan en kan koken met mijn vrienden.’

Het zit ‘m vooral in de buitenkant, denkt Humberstone. Iedereen ziet haar misschien wel als een van de grootste rijzende muzikale sterren van het moment, maar van binnen is ze precies hetzelfde als haar vrienden die conventionelere carrières hebben. ‘We zijn allemaal gewoon in onze early twenties en proberen uit te vogelen hoe volwassen zijn nou eigenlijk moet. Ik ben alleen degene die daar liedjes over schrijft.’ 

Holly Humberstone staat op 14 februari 2024 in de Melkweg.