Een bijpraat-uur op de zaterdagavond. Na even te zijn meegezogen in de sleep van het drietal gitaren, is bij velen de concentratie al vlug weg geëbt. Goed als vanouds en een thuiskomst voor bezoekers met wat meer (levens)ervaring, maar toch voelt het misplaatst op de dynamische zaterdagavond van Best Kept Secret. Al heeft het trio alle opsmuk verre van nodig en is het mooi in hun minimalisme, past de setting simpelweg vele malen beter in een zaal met de harde kern in de pluche stoelen. Daar wordt iedereen blijer van.
BKS16: Tempo Low ligt te laag voor Best Kept Secret
Sterk slowcore drietal creëert bijpraat-uur voor publiek
'Ja weet je, we hadden ook bij the Editors kunnen staan,' klinkt het uit het publiek bij Stage Five. Waar vuurwerk en een horde hits bij Stage One het veld in worden geworpen, gaat het er in de tent nogal loom aan toe. Het slowcore trio slaat bij de harde kern als vanouds aan, maar kan het voor het overige publiek beter bij clubshows houden.
Hoort Low thuis op de vluchtige festivalwei?
Low lijkt zich niet te bekommeren om het publiek. En het publiek niet om Low. Voor de bezoekers is dit een lastige kluif. Drie introverte gitaartjes op stoeltjes.
Intiemer, voldoet een ander podium dan misschien?
Een mooie zaal, waar de harde kern van genieters kan luisteren en Low hun ding kan doen, zonder van het halve festival mee te krijgen wat zij gegeten hebben. Dat voldoet zeker.
Kan die ‘harde kern’ dan wel tevreden naar huis?
Dat kunnen ze zeker. De set wordt foutloos uitgevoerd, waaruit te zien valt met hoeveel passie Low nog altijd hun repertoire speelt. Een genot voor de liefhebber, waar nog meer uit gehaald kan worden wanneer het overige geruis achterwege blijft.