#ESNS14: Hardrocktrucje van Black Bottle Riot te clichématig

Halverwege heeft het publiek het door

Frank Hettinga ,

Stevige bluesy rock van Black Bottle Riot ramt door de foyer. Twee gitaristen en de bassist met goede baarden plus een kale drummer doen denken aan Motörhead.

HET CONCERT:
Black Bottle Riot, Noorderslag, Foyer Grote Zaal Oosterpoort, zaterdag 18 januari 2014

DE ACT:
In december stond Black Bottle Riot in De Wereld Draait Door om het nieuwe album Soul In Exile te presenteren. Dat tweede album kwam in oktober uit. De band maakt hardrock, een mildere versie van AC/DC, maar dan wel zonder die unieke duivelsstem van Brian Johnson. In 2014 staat de band in het voorprogramma van ZZ Top in de HMH.

HET NUMMER:
Het titelnummer van het nieuwe album Soul in Exile vangt rustig aan, maar knalt dan hard in. De track wordt zowaar al door sommige toeschouwers meegezongen. Frontman Simon Snel en gitarist Mike Sedee tonen daarbij verschillende fijne riffjes.

HET MOMENT:
Zanger Snel begint opeens op een mondharmonica te spelen. Deze klanken gecombineerd met de slideguitar van Sedee zorgen even voor een kleine groep hossende mensen. Beide gitaristen laten op knappe wijze de solo’s in elkaar overvloeien.

HET PUBLIEK:
Black Bottle Riot schotelt een volgeladen foyer een flinke dosis hardrock voor. Maar halverwege de set beginnen de clichés van de muziekstijl te overdadig te worden. De aandacht van het publiek verslapt en een groot deel besluit elders een kijkje te nemen. Ook frontman Snel heeft dit door en maant het publiek met een Nijmeegs accent naar voren te komen. Helaas slaagt hij daar niet in.

HET OORDEEL:
Vooral de gitaristen imponeren wel degelijk met hun vette riffs. Toeschouwers klappen tijdens de nummers redelijk vaak mee, maar dat geeft het optreden een te clichématig hardrock karakter. Het is te veel van het zelfde. Daardoor kan de aandacht van het publiek helaas niet lang genoeg vast worden gehouden. Halverwege smeken om dan naar voren te komen is een beetje gênant.