GEZIEN
King Krule, London Calling, Paradiso Amsterdam, kleine zaal, zaterdag 19 mei 2012
MUZIEK
De piepjonge Britse singer/songwriter Archy Marshall (17) ging eerder door het leven als Zoo Kid en combineert avantgardistisch, jazzy gitaarminimalisme met de nodige post-dubstepinvloeden, hoewel er aan zijn muziek geen elektronica te pas komt. Live wordt Marshall geassisteerd door een kundige band, bestaande uit een drummer, een bassist en een tweede gitarist. Vooral de bassist valt op door een virtuoze, jazzy stijl.
PLUS
King Krule ontbeert de hipheid die het leeuwendeel van de bands die vanavond optreden kenmerkt. Hij is eigenlijk nog het best te omschrijven als Ron Weasley (uit de Harry Potter boeken en -films) met de garderobe van Ace Ventura. Het symboliseert de authenticiteit van de rauwe emoties die King Krule vertolkt. Dit is echt. Het lijkt wel of het voorste deel van het publiek dezelfde drugs heeft gebruikt als Marshall, in ieder geval wordt er volop meegespaced op de melancholische, minimalistische gitaarklanken. Maar dat kan evengoed aan de muziek liggen, die iedereen in trance brengt. Afsluiter Out Getting Ribs wordt beeindigd met een getergde gitaarsolo die de set naar een hoogtepunt brengt. King Krule in Paradiso is uitzonderlijk mooi.
MIN
Aan het begin is er enige verwarring. De band wordt duidelijk gemaakt dat ze een sein krijgt als er nog maar 5 minuten van hun speeltijd resteert. Maar dat komt niet helemaal meer binnen. De band legt geïrriteerd de instrumenten weg, blijkbaar denken ze dat ze nog niet mogen beginnen. Die geagiteerde houding blijft gedurende het optreden zichtbaar bij King Krule. Er wordt nauwelijks gecommuniceerd met het publiek, al moet gezegd worden dat ook dit feit de gekweldheid die de muziek zo goed maakt versterkt. “Thanks Amsterdam, we really enjoyed playing here”, probeert de gitarist het nog, maar hij zet weinig kracht achter zijn woorden. Op het eind ontdooit de band wat, en wordt het publiek bijvoorbeeld gevraagd naar de uitslag van de Champions League finale. Maar de uitslag (Chelsea wint) stemt gelijk weer in mineur. Aan het eind wordt het ook allemaal wel erg vals; van zijn zuivere zangstem moet Marshall het niet hebben en ook de bassist blijft aanklooien met zijn instrument.
CONCLUSIE
King Krule neemt de bovenzaal mee naar een vreemdsoortige wereld. De wat tragische indruk als gepeste brugklasser die Marshall maakt zorgt voor een weemoedige totaalbeleving.
CIJFER
8,5