Album van de Week (30): Blur

De pre-show rituelen van Blur moeten ongetwijfeld nogal wild zijn geweest toen ze nog jonge rockers waren, toch? De band ontwikkelde zich in de jaren negentig al snel tot één van de leiders van de Britpop-scene. Hit na hit werkten ze zich via de grootste zalen de hele wereld rond. Die beginjaren zaten natuurlijk vol met drank, drugs en vrouwen. Daar hoef je écht niet heel die biografie Bit of a Blur van bassist Alex James voor te lezen. Drie decennia aan muziek en zes nummer-één-albums verder, gaat het er intussen een stuk milder aan toe: ‘Ik zorg dat mijn veters goed gestrikt zijn en dat mijn sokken omhoog zijn getrokken’, vertelde gitarist Graham Coxon in een interview. ‘Ik ben officieel een trieste 55-jarige!’, grapte Damon Albarn weer in een andere video. Duidelijk, Blur is de jeugdige branie voorbij. Tijd voor de ballades.

‘Oh, can’t you see when the ballad comes for you, it comes like me?’, zingt Albarn in openingstrack ‘Ballad’, ondersteund door ultra-melancholische backing vocals. Het leven heeft hem en zijn liedjes nogal blauw gekleurd. The Ballad of Darren staat vol met verlies, verdriet en hartzeer. Albarn noemt hun negende album niet voor niets een ‘aftershock’-plaat. De liedjes gaan over de dood van zijn muziekvrienden Bobby Womack en Tony Allen, en Blur’s tourmanager Craig Duffy. Ook de pandemie speelt een grote rol. Geen wonder dat de teksten donkergekleurd zijn. ‘We have lost the feeling that we thought we’d never lose’, zingt Albarn in de (toch nog best jangly!) track ‘Barbaric’. Even later in ‘Russian Strings’, tussen alle heerlijke gitaarlicks door: ‘There's nothing in the end, only dust.’ Pfoe!

Toch is het juist die weemoedigheid die zorgt voor hoopvolle nieuwe inzichten. Het bitterzoete ouder worden brengt een hoop wijsheid met zich mee. Als er duisternis is, kijk dan weg, zingt de frontman in ‘The Narcissist’, een bescheiden liedje over verslaving en ander obsessief gedrag. Of… geef je gewoon over aan de chaos: ‘I fucked up, I’m not the first to do it!’, zingt-ie in ‘St. Charles Square’. Tussen al het mijmeren door hebben we dat fuck-it-momentje echt wel even verdiend. Die flinke portie aan vuile gitaarriffjes en brutale kreten, doet herinneren aan hoe heerlijk rauw Britpop kon zijn, ook dertig jaar later. 

Vorige maand stond Blur in Ziggo Dome (hun eerste Nederlandse show in twintig jaar!). Lees hier het interview/verslag.