DTRH22: The War On Drugs beloont geduld

The War On Drugs is meester van het intro. Voordat ze hun grootste hits inzetten weten ze met een vleugje synthesizer of een paar gestrooide noten op de baritonsaxofoon een gevoel van spanning en anticipatie te creëren. Een gevoel dat ze overigens niet meteen inlossen. Vakkundig bouwen ze laagje voor laagje hun stadiongeluid op. Pas als ze bijna de aandacht lijken te verliezen, als hun publiek er bijna om smeekt, dan pas slaan ze toe. En tegen die tijd hebben Adam Granduciel & co de oren van de festivalgangers al helemaal lam gemasseerd. 

Het zwaartepunt van de set ligt bij het album I Don’t Live Here Anymore, dat dit jaar uitkwam: met nieuwe publieksfavorieten als ‘I Don’t Wanna Wait’ en een nieuw bandlid in de vorm van toetsenist Eliza Jones is hun bandgeluid nog verder uitgebreid. Maar de show bereikt natuurlijk echt zijn hoogtepunt met de oude klassieker ‘Under The Pressure’ waarbij alle opgebouwde spanning tot uitbarsting komt in een euforische climax. ‘Under The Pressure, whoo!’: Granduciel lijkt voor even al het berekenende van zich af te gooien, terwijl drummer Charlie Hall als een bezetene op zijn trommels ramt. 

De show van The War On Drugs is geheel uitgekiend, en daar zit juist de kracht van de band. Het is een zorgvuldig uitgesproken toverspreuk, die in zijn geheel beleefd moet worden om de pieken in al hun hoogten te kunnen ervaren. There is nowhere else we’d rather be right now,’ verzekert Granduciel het publiek, terwijl de zon boven het meer voor het laatst deze editie ondergaat. Ze vragen soms wat geduld, maar The War On Drugs bewijst met deze headlineshow maar weer dat dat een schone zaak is.