DTRH23: Paolo Nutini brengt oude zielen-romantiek

Enig idee hoe lang geleden het is dat Paolo Nutini op een Nederlands festival stond? Acht jaar geleden. Acht jaar sinds de jonge oude ziel met een raspstem waar je een Grana Padano op kunt versnipperen de Alpha liet borrelen en broeien met z'n ruwe soul. In de tussentijd spookte z’n epische ballad ‘Iron Sky’ (na de aanslag op Charlie Hebdo gedoopt tot herdenkingslied) wel in de hogere regionen van de Top 2000, maar de beste man zelf? Die was spoorloos. Verdwenen. Foetsie. Reizend over de aardbol met z’n ziel onder de arm, op de vlucht voor de roem. Af en toe dook er wel een filmpje op waarin-ie in een lokale pub zong voor de kroegtijgers, maar verder? Verder bleef het opvallend stil. Tot-ie vorig jaar terugkeerde met zijn vierde plaat: Last Night In The Bitter Sweet.  

In de tussentijd moet-ie naar z’n oude schoenen hebben gekeken en besloten dat ze niet meer passen, want er is iets anders aan de Schotse singer-songwriter. Het zijn niet de jaren, die z’n gezicht tekenen en richting z’n rijpe stem groeien. Het zijn niet die lange manen die langs zijn gezicht hangen. Nee, Paolo heeft zin om te rocken. En dus trapt-ie af met de broeierige psychedelische rocksong ‘Afterneath’ en de krautrockpuls van ‘Lose It’ om de grootste helft van de show uit z’n laatste album te putten, en met z’n band oude songs ook in een nieuw jasje te steken van psychedelische en klassieke rock. Oudje ‘Pencil Full Of Lead’ wordt volledig ontdaan van de rag-time swing, en hoor eens: zo onderkoeld en traag gespeeld klinkt z’n lichtvoetige soulpop-hit ‘New Shoes’ (nu met puntige, krijsende sax) als een totaal nieuwe song, mijlenver verwijderd van die hitgevoelige radiopop.

Dat is even wennen voor fans van z’n blue-eyed souldagen, maar een boel worden alsnog over de streep getrokken als hij vanaf een stoeltje ‘Through The Echoes’ van de bodem van z’n strot schraapt. Zien hem achter de toetsen kruipen bij emotionele kaarslichtjessong ‘Take Me Take Mine’, en steken even later de zaklampjes in de lucht bij het zes minuten lange ‘Shine A Light’, dat, welja, middenin openbarst met een elektronische puls.

HET MOMENT:
Acapella zet Paolo Nutini 'Iron Sky’ in, om de hemel op te scheuren met een klassieke bluesrockstem die klinkt alsof-ie heeft liggen fermenteren op de bodem van de whiskeyfles. Mega indrukwekkend hoe doodstil het is, en je zijn grandiose stem over alle hoeken van het veld hoort reizen, totdat de band invalt voor een zes minuten lang rockepos.