Beachdog: frisse grungeband is klaar om te rocken

Toen punk-rock ’n roll-helden John Coffey in 2016 de handdoek in de ring gooiden, bleef het eigenlijk altijd kriebelen bij zanger David Achter de Molen. ‘Liep ik op Lowlands rond om podcasts te maken, dan keek ik telkens naar de artiest die het podium op wandelde. Ja fuck! Wat ben ik nu? Een journalist? Een mediadude? En jij de artiest? Dit klopt gewoon niet! Dat podium, daar ben ik helemaal nog niet klaar mee. Na drie jaar was er een moment dat ik dacht: “Hee, wacht effe… ga ik tot mijn veertigste vertellen wat ik vroeger heb gedaan, of ga ik verdomme de oefenruimte weer in om te doen wat ik leuk vind? Wekelijks repeteren, muziek maken, lekker in een bandje zitten?!’

David moest wel effe een drempel over, hoor: John Coffey gaf een legendarische show op Lowlands, de band speelde alle festivals plat en oh ja, David werd eventjes wereldberoemd door een biertje te vangen op Pinkpop. ‘We stopten op ons hoogtepunt. Mensen riepen: het is fucking cool wat jullie deden. Je gaat zelf ook geloven dat het uniek was. Dan kun je lekker wegkwijnen met het kijken van oude YouTube-filmpjes. Het is doodeng om iets nieuws te beginnen met de kans dat je maar een paar duizend streams pakt. Is dat dan genoeg? Ja dus, heb ik besloten.’

Zo ontstond Beachdog. ‘Ik heb gewoon een Instagram-oproepje geplaatst: yo, ik wil een bandje beginnen, wekelijks in dBs repeteren. Denk aan Basement, Touché Amoré, misschien een beetje Foo Fighters. Er kwamen wat reacties op, met drie gitaristen heb ik omstebeurt gerepeteerd, met degene die het minst had voorbereid klikte het het best. Ruben Lisman, een teringgoeie gitarist die van de Rockacademie komt. Daar hebben we de rest omheen gezocht. Allemaal hele jonge gasten die nog in een busje naar Berlijn willen stappen om één show te doen.’

De muziek is wat minder punky dan je wellicht van David gewend bent, het tempo gaat omlaag, er zitten referenties naar de nineties grunge van Pearl Jam en Soundgarden, maar ook de melodieuze (post-)hardcore van Touché Amoré. ‘Ik wilde echt wat meer gaan zingen. Het mocht wel wat trager, ik vind dat het frisser klinkt zo.’

In vandaag verschenen debuutsingle ‘Crawl In Pieces’ schrijft David zijn frustraties over religie van zich af. ‘Ik had een christelijke jeugd, werd gewaarschuwd voor alles wat los en vast zat. Van “Hotel California” tot Lady Gaga, dat mocht dus niet. Ik ben dus jarenlang naar het Flevofestival geweest, pas op mijn vijftiende ontdekte ik dat er meer was dan relirock. Er zitten ook flarden van een grote gospelartiest in deze track, Michael W. Smith. Het is de ultieme knipoog naar mijn jeugd.’