Album van de Week (44): The War On Drugs

Zou The War on Drugs in 2022 dan eindelijk doorstoten naar headliner-status? Het zou geen gekke zijn. In 2017 stond de Amerikaanse rockband nog tweemaal in een uitverkochte AFAS, na een Grammy stond de band het jaar daarop in de Ziggo Dome, maar op Lowlands kregen ze nog niet dat felbegeerde slot in de Alpha. En dat terwijl de sound van de Amerikaanse rockband steeds grootser, steeds stadionfähiger is geworden. En dan is er nu ook nog eens een nieuw album.

Op I Don’t Live Here Anymore, alweer de vijfde, klinkt The War on Drugs meer dan ooit als een band die in de Top 2000 thuishoort. Sterker nog: als een band die al in de Top 2000 staat. En lang, ook. Adam Granduciel heeft natuurlijk nooit een geheim gemaakt van het feit dat-ie het wiel niet hoeft uit te vinden, dat hij liever bovenop de klassieke sound springt die zijn grote voorbeelden decennia geleden aan het rollen kregen. En dus krijgt Dylan een namedrop op de titeltrack, en is ‘Wasted’ een episch stadion anthem in de traditie Springsteen. Synth-heavy tracks als  ‘Victim’ en ‘I Don’t Wanna Wait’, met z’n puffende drumcomputertje, klinken dan weer verdacht veel als de jaren tachtig radiorock van… Phil Collins?!

Daar denk je vast: ok boomer. En dat mag, hè. Maar dan ga je wel voorbij aan de tomeloze precisie van deze plaat, hoe onwijs gepolijst Granduciel’s popcomposities zijn, hoe hij zijn liedjes laagje op laagje uitbouwt met beperkt instrumentarium. Er zit geen onaf idee of overbodige noot in. En toch is het luxueus en gelaagd, met veel ruimte voor details waar je meerdere luisterbeurten voor nodig hebt. Dan valt opeens op dat er eventjes een mondharmonica wordt opgepakt, dan hóór je hoe Granduciel’s hand een paar maten over de nek van een akoestische gitaar glijdt in het langgerekte ‘Harmonia’s Dream’. Maar er zijn ook grootse gebaren die vanaf moment één de aandacht opeisen, zoals die scheurende synthlijn als een blikseminslag waar ‘Victim’ naartoe bouwt. En die hooks. Ja, die zijn gewoon reteslim.

I Don’t Live Here Anymore zit vol met dat soort grootse momenten, en je kunt je precies voorstellen hoe dat werkt in zo’n gigantische zaal. Zoals ‘Old Skin’ bouwt en bouwt naar explosie, juist door gas terug te nemen? Da’s precies zo’n moment dat The War On Drugs in een liveshow volledig zou kunnen rekken en uitbouwen, naar grootse momenten van schoonheid. En je weet hoe dat gaat: handen in de lucht, aanstekertje of zaklampje aan, en deinen maar. En het is nog een leuk uitje om je vader mee naartoe te nemen, ook.