Album van de Week (15): Fontaines D.C.
Literaire post-punkband klinkt als de vooravond van een revolutie
Ierland ligt in duigen, de steden staan in brand en Fontaines D.C. is de band die gewapend met gitaren als hooivorken door de straten marcheert. De afgelopen maanden heeft de Ierse band nogal naam gemaakt als de vleesgeworden misère van de Ierse middenklasse. Hun debuutalbum Dogrel is naargeestigheid ten top: poëtische post-punk vol scherpe zinsneden, grommende gitaren en een monotone intonatie waar de withete woede vanaf druipt.
Het lijkt wel alsof de post-punkbands zich de afgelopen tijd als paddenstoelen uit de grond hebben opgetrokken, maar Fontaines D.C. weet zich te onderscheiden door de dringendheid van hun literaire insteek. De bandleden voedden elkaar op met de poëzie van de Amerikaanse beat-dichters, de proza van landgenoot James Joyce en de gedichten van obscure Ieren die hier in Nederland weinig belletjes zullen doen rinkelen. Op het debuutalbum Dogrel, een verwijzing naar een vorm van a-ritmische poëzie, zetten ze de dringendheid van hun malaise aan met ironische woordgrapjes, vernuftige woordspelingen en double entendres.
Zo laat ‘Hurricane Laughter’ – een track die als een orkaan over je heen dendert– zich definiëren door herhaling van de zin ‘and there is no connection available’, iets dat evengoed op de toestand van onze moderne samenleving kan slaan als op slecht telefoonbereik. Op andere tracks, zoals ‘Roy’s Tune’ en ‘Chequeless Reckless’, zetten de Ieren zich af tegen het kapitalistische monster dat de situatie in het huidige Ierland heeft bepaald: ‘Money is the sandpit of the soul’, en ja, Ierland is daarin aan het wegzakken.
Met zulke effectieve songteksten is het niet moeilijk om je je voor te stellen hoe Fontaines D.C. in andere tijden bij elkaar had kunnen komen als een schrijverscirkel. Misschien wel als The Angry Young Men van de jaren vijftig, een groep schrijvers die samenkwamen om precies hetzelfde, teleurgestelde sentiment een stem te geven. Of misschien waren ze wel best buddies geweest met George Orwell, de schrijver van de dystopische klassieker 1984. Geen idee. Dat was misschien ook wel wat minder rock ’n roll geweest. Maar dit is wat duidelijk is: dit is dringend, dit is menens, dit is the real thing. Of zoals de band het zelf verwoordt: ‘My childhood was small, but I’m gonna be big!’
Meer van onze favoriete nieuwe releases vind je op de Luisterpaal.