Album van de week (22): Elephant

In de week dat de prima donna’s van de americana, Wilco, een dubbelalbum uitbrengen, kiezen wij als Album van de Week een plaat van een piepjonge Nederlandse band die in hetzelfde genre opereert. Want geloof het of niet, de Rotterdamse groep Elephant overtreft zijn voorbeelden met debuutplaat Big Thing.

Opener ‘Calling’ heeft bijvoorbeeld alle elementen van een gouden americana-liedje: lekker muddy drums en een mega catchy refrein. Maar vooral de leadgitaar valt op, een melodische solo met lichte distortion die het laatste refrein inleidt, zeer smaakvol gedaan. Zo is het vaker de gitarist die de liedjes doet openbarsten met onverwacht snelle, jazzy licks. Vooral tijdens de bridge ‘Medicine’ valt het op, in een onconventionele gitaarsolo met een prachtig dun geluid. Of op ‘Hometown’, waar de echo en fuzz domineren, begeleid door een geruststellende harmonische zang: ‘I got the medicine, to make you feel again, i got the medicine for you.’ Elephant vindt de schoonheid in de kleine dingen, de fretloze bas op ‘Happiness’, de slidegitaar in de magische outro van ‘Bird’s Eye View (reprise)’ en de intro van ‘Saturday Night’. En zanger Frank Schalkwijk heeft een prettig zacht stemgeluid, meer Andy Shauf of Cass McCombs dan Jeff Tweedy.

Waar komt Elephant zo opeens vandaan met zo’n volwassen eigen geluid? De jongens besloten vlak voor de pandemie samen te komen. Een PhD in geneeskunde en een Fleetwood Mac tributeband werden geofferd om zoveel mogelijk te spelen met de band. Een aardig zelfverzekerd begin in barre tijden dus. Pablo van de Poel (DeWolff) produceerde debuut-EP Elephant in zijn analoge Electrosaurus Southern Sound Studio, en zit ook hier weer achter de knoppen.

En met een debuutalbum op Excelsior Recordings plaatst Elephant zich in de rijke traditie van gitaarbands als Johan, Alamo Race Track en Daryll Ann, bands die zich in de jaren negentig en nul met een enkele plaat wisten te vestigen in het Nederlandse popcanon. Datzelfde doet Elephant nu ook.