3voor12 Album van de Week (22): Arooj Aftab

Met haar grote doorbraakalbum Vulture Prince schiep Arooj Aftab in 2021 een magistraal universum van ambient, jazz, Pakistaanse folk en wat dan ‘neosufi’ wordt genoemd, genres die normaliter nooit zo worden vervlochten, maar opeens een volstrekt vanzelfsprekende natuurlijke eenheid vormen. Ze was al 34, had al een meer traditionele folkplaat en een niche ambient-album gemaakt, en het wilde nog niet per se vlotten met haar carrière. Vulture Prince – een plaat over de tragische dood van haar jongere broer – bleek daarentegen een slowburner, een vlinder die in de maanden die volgden een orkaan aan lofbetuigingen zou bewerkstelligen. Uiteindelijk won ze er een Grammy mee, de plaat werd hier in Nederland door de Volkskrant uitgeroepen tot beste album van het jaar, hij won de Timo Pisart-award voor beste corona-soundtrack en oh ja, Barack Obama was ook fan. Echt een meesterwerk dus, maar ook nogal serieus. En ja, ze had met dat album zichzelf ook écht de loodzware opdracht gegeven om een nieuw genre te creëren, vertelde ze in dit interview met 3voor12, en dat was nogal een klus.

Dit album beweegt zich nog in hetzelfde genre. Nog altijd zijn er lange, gewichtloze composities zonder al te dicterend ritme waar harp, piano en haar troostrijke stem elkaar omhelzen, zoals in het wonderschone ‘Na Gul’, een herinterpretatie van een Urdu-gedicht uit de 18e eeuw. Of ‘Zameen’, dat met z’n lange uithalen wel doet denken aan Jeff Buckley’s cover van ‘Hallelujah’ (het nummer waarmee Arooj Aftab zelf zeventien jaar geleden ook eenmalig viraal ging!).

Dat universum kenden we dus al van Vulture Prince, maar met Night Reign heeft ze daarbinnen ruimte gecreëerd om ook te spelen. Neem eerste single ‘Raat Ki Rani’, oftewel: koningin van de nacht, de jasmijnbloem die alleen in de nacht bloeit en dan een sterke zoete geur afgeeft. Hoewel de instrumentatie akoestisch blijft, vervormt Arooj Aftab haar stem opeens met een exorbitante hoeveelheid autotune. Of wat dacht je van de cover van jazzstandard ‘Autumn Leaves’, die onherkenbaar duister wordt gespeeld, maar opeens wel een onverwacht jazzy Rhodes-solo meekrijgt.

Nog indrukwekkender is ‘Bolo Na’, ooit geschreven als zoetsappig liefdesliedje met vraag: ‘Hou je wel echt van me?’ Maar de slepende bas-lijn is zo onheilspellend dat het bijna metal is, en met de bijdrage van de geëngageerde dichteres Moor Mother is dit opeens een song over systematische racisme, gaslighting, kapitalisme. Ongelooflijk mooi, en muziek zoals je nog nooit hebt gehoord.

Arooj Aftab speelt op Lowlands en North Sea Jazz, en is dit najaar curator op Le Guess Who. Kijk hier ook ons video-interview met de zangeres.