DTRH18: Moses Sumney geeft zijn talent niet zomaar prijs
Romantische muziek over een liefdeloze wereld
In het bijna-donker van de Fuzzy Lop staat een buitengewoon charismatisch zanger genaamd Moses Sumney. Je moet een beetje naar voren om het te zien, maar dan is het onmiskenbaar. Sumney is een rijzige figuur in een zwart gewaad, breed en toch ook met vrouwelijke trekken. Hij oogt afstandelijk, en toch nodigt ie je impliciet uit om dichterbij te komen.
Het is een spel van aantrekken en afstoten bij Moses Sumney, en dat is ook de crux van zijn muziek. Zijn vorig jaar verschenen debuutalbum Aromanticism gaat over de mythe van de romantische liefde. Een mythe waar Sumney niet in gelooft, of die ie op zijn minst in twijfel trekt. En toch heeft zijn zwierige manier van zingen iets onmiskenbaar romantisch, zelfs als ie zingt dat ie niet met je naar bed wil, maar alleen even wil vozen op de achterbank van zijn auto.
Verstoppen doet Moses Sumney zich ook achter zijn muziek, die ongelofelijk ingetogen is. Zelf staat hij midden op het podium, met een sampler, een harmonizer en een loop-apparaat voor zijn stem. Links en recht in de hoeken van het podium heeft hij twee muzikanten bij zich, een violist en een klarinettist/bassist, die zijn kale liedjes barokke randjes geven. Sumney heeft een mooie donkere stem, een beetje Prince-achtig, maar net als de wijlen superster gebruikt ie liever zijn kopstem. Het prachtig meanderende ‘Lonely World’ is het absolute hoogtepunt van de set, het enige moment dat Sumney echt uit zijn schulp kruipt.
HET MOMENT:
Het is moeilijk in te schatten of mensen hier de kracht van Moses Sumney nu voelen of niet. De tent is wel opvallend stil, dat valt wel op, maar er heerst geen serene aandacht. En toch, als Sumney zijn laatste noot gespeeld heeft barst een applaus los dat voelt als een omhelzing. Echte liefde.
Meer #dtrh18 in ons dossier.