BKS23: Christine and the Queens is een gevallen engel

Zou het pijn hebben gedaan toen Christine and the Queens uit de hemel kwam vallen? De vorige keer dat hij op Best Kept Secret speelde - als headliner nota bene! - stond hij nog met beide voeten op de aarde: hij gaf een prachtig geregisseerde show vol dansers, de verhalen die hij tussendoor hield waren bijna té heldere statements over jezelf durven zijn, empowerment, het opnieuw uitvinden van gender.

Na die show overleed zijn moeder en via een stel sjamanistische reizen verdween hij met zijn hoofd in de wolken, zo blijkt wel uit de poëtische voordrachten die hij vandaag tussen de nummers door improviseert: hij houdt vrijwel onnavolgbare verhalen over engelen en rituelen om de hemelpoorten weer open te zetten. ‘Het is drie dagen geleden dat ze zich voor het laatst aan me openbaarden. Sindsdien heb ik al mijn aardse behoeften verloren. Ik eet niet meer, ik slaap niet meer.’ Lastig om chocola van te maken, maar indruk maakt het wel.

Dat geldt ook voor de muziek: oude hits speelt hij niet meer met die vrij minimale bandbezetting (een drummer en twee synth-wizards), het enige rechttoe-rechtaan popliedje van vandaag is ‘People, I’ve Been Sad’ en het werk van het dit weekend verschenen drieluik PARANOÏA, ANGELS, TRUE LOVE is soms best heftig. Neem het voortrazende ‘Track 10’, een elf minuten durend epos met synths die kermen als walvissen, stormachtige jazzy drums (wat een geweldige drummer heeft-ie mee!) en een wonderlijke eruptie van seks. Hij brengt het als een opera, met een manische energie werpt hij zich op de planken, plooit zijn mond in een krankzinnige grimas, maar speelt ondertussen ook weergaloos mooie, breekbare liedjes vol Michael Jackson-esque uithalen (daar zal die ene zwarte handschoen ook wel een referentie naar zijn). Wow, wat is de synthballade ‘To Be Honest’ weergaloos mooi, moederziel alleen gebracht in engelenvleugels.

HET MOMENT:
En wat hij altijd al zong, draagt hij nu ook uit buiten zijn muziek: hij is een man. Dus gooit hij in ‘Let Me Touch You Once’ zijn gilet af, om met ontbloot bovenlijf verder te zingen. Het is niet breekbaar, het is niet sexy. Het is STOER, en zelfs gevaarlijk hoe hij met zijn spieren flext. Christine and the Queens is een uitzonderlijk talent. Maar wel eentje die totaal geen interesse heeft om zijn aardse publiek nog te entertainen of bij de hand te nemen.