Album van de week (6): Ariana Grande

‘Ik vind het interessant hoe dit een van de beste jaren van mijn carrière is geweest, en een van de slechtste van mijn leven’, zo sprak Ariana Grande bij de ontvangst van haar Billboard Woman of the Year-prijs. Album Sweetener kreeg lovende kritieken, gloednieuwe single ‘thank u, next’ was het grootste liedje van het moment. Tegelijkertijd moest ze meerdere traumatische gebeurtenissen verwerken: een dodelijke aanslag tijdens een concert, verbroken relaties, de dood van haar ex Mac Miller aan een overdosis.

Sweetener klinkt licht en vrolijk, dankzij de luchtige producties van Pharrell en de halsoverkop-verliefde teksten over verloofde Pete Davidson. Sommigen zetten de plaat weg als oppervlakkig. ‘Maar Sweetener is een conceptalbum over kunstmatige positiviteit en geconfronteerd worden met je taak als baken van hoop voor anderen, terwijl je een enorm trauma moet verwerken’, aldus de treffende analyse van indie darling Japanese Breakfast.

Nog geen zes maanden na Sweetener, en na de breuk met Davidson, is er een nieuw album. Waar Sweetener bedrieglijk simpel is, is thank u, next chaotischer. Ja, productioneel gezien is het Grande’s meest samenhangende album, met volle, sensuele popproducties, licht-trappy beats en een subtiele maar constante droevige ondertoon.

Tekstueel is het echter een wirwar van emoties en afleidingsmanoeuvres. Sommige tracks sprankelen van zelfkennis, empathie en inzicht in je eigen fouten (‘imagine’, ‘needy’, ‘thank u, next’). Tegelijkertijd klinkt Ariana soms juist roekeloos, arrogant, unlikeable zelfs: ze geeft klakkeloos onvoorstelbare stapels geld uit op ‘7 rings’, of speelt de onverschillige verleidster op ‘break up with your girlfriend, i’m bored’. De verschuivingen zijn soms zo plotseling, dat Grande van het ene op het andere nummer bijna onherkenbaar klinkt. En dat is nu juist het punt.

Hoe verwerk je een trauma? Door jezelf af te leiden? Te doen alsof het heel erg goed met je gaat? Heel hard te huilen, te schreeuwen, toe te geven aan je emoties? Je halsoverkop storten in een nieuwe liefde? Of dat allemaal tegelijk, dwars door elkaar heen, tot de pieken en dalen langzaam minder ver van elkaar af komen te liggen, en je jezelf eindelijk weer herkent?