Pinkpop 2017: Biffy Clyro, blote bastrock met een klein hartje
Schotse band weet maar niet door te stoten naar de headlinercategorie
Er zijn een paar zekerheden in de wereld: dat Jan Smeets steevast over 'goed insmeren begint, dat je op Pinkpop meer frietjes voor je geld krijgt dan op alle andere festivals, en dat de jongens van Biffy Clyro al-tijd in blote bast staan te rocken. Ja, ook vandaag. En de gasten vooraan – van die brede kale mannen met ringbaardjes, sportieve brillen en lekker handige korte broeken – volgen vanzelfsprekend al snel hun voorbeeld. Hup, uit met dat ‘Biffy Fucking Clyro’-shirt en meeblèren maar.
De Schotse band is alweer twintig (!) jaar samen, speelde al twee keer eerder op Pinkpop en stelt eigenlijk nooit teleur. Hun beste liedjes gaan ongeveer als volgt: een oorverdovende riff, gas terugnemen voor een emotioneel klein couplet en dan weer opschakelen voor een refrein dat zelfs de meest hardnekkige Belieber nog kan meebrullen. Ze openen al met een van hun sterkste: ‘Wolves of Winter’, met een moeilijke zoveelmaatriff en contrasten van zacht en emotioneel naar keihard. Zanger Simon Neil is al na het derde liedje kleddernat, het zweet druipt op zijn Stratocaster.
Het moment:
Tja, dat is er dus ook niet echt. Het is een supersolide show, maar zonder echte verrassingen in de set. Hoewel we drie jaar geleden nog schreven dat ze zouden kunnen doorstoten naar de headlinercategorie, weten ze dat nu niet echt waar te maken. Zonde, want Biffy Clyro is een van de sterkere rockbands op het Pinkpop-programma dit jaar.
Volg Pinkpop op de voet met onze livestream en het dossier.