Album van de Week (17): Beach House

Beach House heeft na twaalf jaar weinig uitleg meer nodig. Het zijn twinkelende toetsen, het zijn dagdromen gevangen in melancholische nummers. Een steady geluid, waar we toen we twee albums rap achter elkaar op ons gestort kregen stiekem wel een beetje op waren uitgekeken. Maar ondanks dat deze zevende een klassiek Beach House album is, heeft de band de spanning en wrijving teruggekregen. Die twinkelingen bevinden zich nu in een inktzwarte hemel, de regenbogen in een olieplas.

De politieke situatie is aardig veranderd sinds album nummer zes, en dat heeft Beach House niet onbewogen gelaten. De bandleden hebben zich erin gemengd met protesten, zich erover uitgelaten in de media en alles op de voet gevolgd met een flinke portie nerveuze paranoia als gevolg. Die onrust is voelbaar, zonder dat het een politiek geëngageerd album wordt.

7 is vertrouwd Beach House, maar alsof iemand het heeft gekloond. Je leert de bekende schoonheid van die twinkeltjes opnieuw kennen, maar voelt je tegelijk ongemakkelijk. De sluimerzone tussen een droom en nachtmerrie. Als een prachtig beeld dat scheurtjes begint te vertonen, waar je de ware aard doorheen kan zien. Normaal is er bij Beach House sprake van een weldoordacht gevoel, een vibe die je van begin tot eind in een betovering houdt. Nu werkt het tweetal met contrasten en contradictie. We zwemmen in licht, verdrinken in duisternis. Hunkeren naar de hitte, om vervolgens in de schaduw neer te ploffen. Lopen in de zon met een zwartleren jas, en in shorts door de nachtelijke straten.

Het is hierdoor het spannendste album dat Beach House tot nu toe heeft gemaakt. De sound van de zes vorige albums vormt een solide basis, maar je voelt als kleine aardbevingen het geborrel eronder. De bekende stem van Victoria Legrand is de zwaartekracht die ons met beide benen in het Beach House-universum houdt, maar bij 7 draait het om die verschuivende aardplaten. Onheilspellend en verslavend interessant.