DTRH18: Gewoon ff lekker rocken met Rival Sons

Tegenwoordig hebben de meeste basale zaken de meest hippe namen. Neem de muziek van Rival Sons. Zelf noemen ze het ‘Long Beach rock ‘n’ roll with groove, soul and swagger’, maar in de volksmond spreken we gewoon van een lekkere portie gitaarmuziek. En dat daar aardig wat clichés bij komen kijken, hoeft absoluut niet erg te zijn. Zoals het gebruik van de themesong van ‘The Good, The Bad And The Ugly’ als opkomstmuziek. Het is ze snel vergeven als de band eenmaal begint te knallen.

En de band weet van aanpakken: Rival Sons speelt strak en de stem van Jay Buchanan, die meer dan eens doet denken aan Robert Plant, past perfect bij de bluesrock nummers als ‘Secret’. In tegenstelling tot Buchanan loopt gitarist Scott Holiday er op zijn paasbest bij. Verder lijkt er over de presentatie weinig nagedacht. Het duurt ook wel even voordat de band er echt zin in heeft. De zanger heeft hier en daar nog wel een praatje, maar het voelt na een half uur toch alsof Rival Sons hier een verplicht nummertje afwerkt. Erg jammer, want als er in de tweede helft meer contact komt tussen band en publiek, levert dat een veel enthousiastere show op. Ze zullen geen topscorer van het festival worden, maar tegen de tijd dat de laatste akkoorden van ‘Open My Eyes’ klinken, kunnen we toch nog spreken van een solide driepunter.

HET MOMENT:
Als de show tegen het einde begint te voelen als het zoveelste concert op de kalender, zet de band het nummer ‘Keep On Swinging’ in. Het publiek reageert enthousiast, waardoor naast Buchanan ook de overige bandleden zich beginnen te bemoeien met het opzwepen van het publiek. Het is de inleiding van een mooi slotoffensief.

Meer #dtrh18 in ons dossiervol recensies, concertregistraties en sfeervideo's