Album van de Week: Caribou (9)

Iedere keer doet Dan Snaith langer over zijn platen. Het eerste teken van leven uit kamp Caribou sinds Our Love was ‘Home’ in oktober, maar liefst vijf(!) jaar na voorgenoemde plaat. Een intiem liedje, waarin Snaith’s zachte stem zich tegen een oldschool boombap beat en een obscure soulsample aanvlijt. Tijdens een interview in Amsterdam, één dag nadat hij de studio bezocht in Hilversum, vroeg ik hem ernaar. ‘Er zit een bepaalde emotionele diepte in, en dat is altijd iets waar ik naar op zoek ben in de muziek die ik maak. Het is nog steeds een mysterie voor me: hoe maak je het soort song dat je aan het huilen maakt, je kan laten glimlachen of je aan het denken zet? Hoe vang je dat in een song?’

Die neiging om emotie in een song te vangen introduceerde hij op Swim, maar stond centraal op Our Love. Hij bezong de heartbreak van z’n naasten, maar hij maakte ook een festivalanthem waarbij geliefden hun ogen even in elkaar haakten: ‘Our Love’, ja, dat ja. Bovendien: hij werd steeds beter in het formuleren van een popsong met kop en staart, met een dance-y impuls waardoor ze zich met gemak over festivalvelden konden spannen. Suddenly staat vol met pópsongs, alhoewel de festival-fähige anthems verder weg zijn. Eerder is het een collectie intieme liedjes die steeds mooier worden bij iedere luisterbeurt.

Neem nou ‘You And I’. Die synthkoordjes, die droge hiphopbeat, dat gekke refrein waarin die beat op z’n kop wordt gezet met een boel opgeknipte vocalsamples. De productie is zo warm dat je zou vergeten dat het is geschreven voor een verloren familielid. Die opgeknipte vocalsamples spelen een grote rol op Suddenly, eerder als textuur dan vanwege de inhoud. Op Sunny’s Time stuwt een gefreakte hiphop acapella-sample toe naar een stel blazers en een pianomelodie die volledig uit z’n verband wordt getrokken net zoals hij dat doet met die gitaarlijnen op het zachtzinnige ‘Like I Love You’. En op ‘New Jade’, écht een tune, vormt die sample de basis voor een song die in de refreinen nogal ontspoort. Snaith wil je op dit album nog wel ’s op het verkeerde been zetten – een psychedelische gitaarsolo?! Die 180-graden-omslag wanneer ‘Lime’ in de laatste minuut opeens een percussief neurieliedje wordt?! – maar hij blijft je altijd bij de hand vasthouden.

Goed, er staat een pianohousesong met koebellen (‘Never Come Back’) en een garage/housetrack (‘Ravi’) die de dancefestivals overgaan, maar over het algemeen zijn het eerder songs die je in je koptelefoon tot kalmte sussen. Een album dat je traantjes liefkozend voor je wegveegt.

Meer nieuwes releases vind je op de Luisterpaal.