LL19: Julia Jacklin, de voorzichtige hartenbreker

‘Heeft iedereen lekker ontbeten? Ja? Mooi zo, I need you concentrated.’ Oké, focus. Dat kost na twee nachten vier uur slaap wel heel veel moeite, maar de doppio van The Village doet wonderen en als je even de moeite neemt om te luisteren naar de teksten van Julia Jacklin – maker van de mooiste Australische indieplaat van het jaar –, dan breekt toch direct je hart? Er zijn heel wat goede songs geschreven over het moment dat je stapelverliefd wordt, maar heel wat minder over het moment dat die verliefdheid juist begint te verwaaien. ‘Don’t Know How To Keep Loving You’ is een geweldig mooi liedje in die laatste categorie.

Zo komt Jacklin continu met zinsnedes die de laatste dag Lowlands binnenkomen als speldenprikjes in je broze hart. ‘Tell me I’m the love of your life, even if you don’t mean it’, neuriet ze in ‘Good Guy’. ‘It’s a lot to ask of me to believe in you when I don’t know if you’ll ever love me the way I want you to so please just turn me down’, zingt ze vervolgens in ‘Turn Me Down’. De band valt stil, haar prachtig hese kopstem breekt. Man man man.

Het is sowieso knap om zulke rustige indiepopliedjes zo verfijnd te spelen, en te zorgen dat het nergens saaitjes wordt. Vooral die drummer weet wat hij moet doen, met minuscule muizenslagjes op zijn snare, maar ook de voorzichtige gitaarlicks op de achtergrond gaan nergens in de weg van Jacklins zang zitten. Ze hoeft maar eventjes haar stem te verheffen, een extra stevig klapje op de snare erbij, en meteen heeft het impact.

HET MOMENT:
Als je met je gebroken hartje onder de arm rondzwalkt over het festival en je vrienden je appen dat je je eroverheen moet zetten, een extra biertje moet pakken en gewoon moet gaan feesten… dan heb je toch juist nog meer zin om zwelgend in je tentje te kruipen? Precies over dat gevoel gaat Jacklin’s laatste nummer ‘Pressure to Party’. Huuuuu.

Meer #LL19 in ons dossier vol voorpret, interviews, recensies, en sfeervideo's!