DTRH18: La Femme is bevrijdend en beklemmend
Fransen pendelen tussen surfoord Biarritz en busy Parijs
La Femme is zo DIY als het maar kan. Toen het succes in Frankrijk maar uitbleef, besloot het vijftal hun heil te zoeken in Amerika waar ze eigenhandig een complete tour boekten. Dit zorgde voor flink wat paniek in het thuisland, waar men La Femme met blozende wangen toch rap op de festivalposters kwakte. Inmiddels is de psychedelische popband ook al te vinden op rode lopers, en op de cover van het meest prestigieuze muzieblad van het land.
Ze komen oorspronkelijk uit Biarritz, het toeristische surfstadje, maar verkasten gezamenlijk naar Parijs. De invloeden uit deze twee contrasterende steden vloeien allebei door de muziek. Soms gejaagd, onrustig en beklemmend, soms zonnig als de surfrockriffs a la Dick Dale. Het verre oosten is ook nooit ver. Handen zwieren in de lucht, blote voeten stampen op de grond, de ogen zijn gesloten en de monden lachen. Hier wordt de vrijheid gevierd. De band deelt flesjes water uit om het wildenthousiasme publiek op de been te houden.
Ook contrasten bij de frontman en -vrouw, die gedurende de show één-tweetjes doen. Zij is gereserveerd, zingt hoog en monotoon met een stoïcijnse blik. Met zwoele danspasjes zwiert ze tussen de instrumenten door, terwijl de frontman -een gekkie eersteklas wiens vocalen geregeld uit de bocht vliegen en charmante praatjes verkoopt. Zowel in het Engels met een dik Frans accent, als in het Duits. Een topografisch foutje op twee benen.
HET MOMENT:
Bij het laatste nummer komt alles samen: zijn en haar vocalen, surfriffjes dwarrelen tussen de hysterische keyboardnoten heen en het publiek voelt een hoogtepunt. Gelukkig net voordat de band terug de coulissen in sprint om de WK-wedstrijd tegen Argentinië te kijken.
Meer #dtrh18 in ons dossier.