Paaspop 2025: The Vices smijten met gitaargeweld en passie

Frontman Floris van Luijtelaar verdwijnt bijna in zijn gitaar, met zoveel passie buigt hij zich eromheen, alsof hij aan het imploderen is. Het is moeilijk te geloven dat de rockband gewoon uit Groningen komt en niet uit het VK komt overvliegen, zo groots en strak zetten ze een hun show in de Phoenix neer. Hoewel we dus wel een duidelijke frontman zien, is er niemand die écht een hoofdrol speelt bij The Vices; elk bandlid straalt van individuele passie en blijft iets nieuws toevoegen aan de mix. Opvallend is Jonathan Kruizenga die het geheel verrijkt met zowel toetsen (we denken zelfs een klein orgeltje te zien?) als gitaar én ondersteunende loepzuivere zang die lekker werkt in contrast met de rauwe stem van Van Luijtelaar. 

De Phoenix staat aardig vol, The Vices zijn dan wel alternatief maar blijken ook erg toegankelijk voor het middagpubliek dat op zoek is naar een opwarmer. Zowel de moshpit-enthousiastelingen die we herkennen van de crowd bij Tramhaus en TAXITAXI als het meer mainstreampubliek zijn aanwezig, en ze mengen prima als er een dansje bij komt kijken. Muziekliefhebbers en middagstruiners knikken vreedzaam met hun hoofd terwijl The Vices met steeds meer gitaargeweld smijten, en ook na wat technische mankementjes (“Er klinkt iets niet zo goed”) blij rond blijven springen. Het is duidelijk dat de band zich wil uitspreken over “alle shit die er nu gaande is in de wereld”, maar de woorden zijn lastig te vinden. Met een cover van ‘War pigs’ van Black Sabbath houden ze het politieke thema toch relevant. Soms heb je geen nieuwe woorden nodig om actueel te blijven.

Het zijn vooral de nummers van het nieuwste album Before It Might Be Gone die de revue passeren, die zich ergens strekt tussen nostalgische zomermelancholie en rauw geschreeuw. We eindigen met een moshpit, waar Van Luijtelaar lekker recht voor zijn raap om vraagt, en waar het publiek (ja, ook sommige middagstruiners) na deze show zeker niet schuw voor is.